چندروز پیش دلم رونویسی از کسی را می خواست
به هوای مولانا رفتم سمت کتاب ها
مایاکوفسکی آمد توی دستم
باز کردم ، این چیزها بود
نگهش داشتم تا امروز
که بی مناسبت هم نیست

فکرتان خواب می بیند

بر بستر مغزهای وارفته

خوابش

نوکران پروار را ماند

بر بستر آلوده

باید برانگیزم جل خونین دلم را

باید بخندم به ریش ها

باید

عنق و وقیح

ریشخند کنم

باید بخندم آنقدر

تا دلم گیرد آرام


برجان من نه هیچ تار موی سفید است

نه هیچ مهر پیرانه

من

زیبایم

بیست و دوساله

تندر صدایم

می درد

گوش دنیا

پس می خرامم

* ابر شلوارپوش ـ مایاکوفسکی ـ مدیا کاشیگر

** اون روز هنوز کسی برام ننوشته بود
"دختره ی بد عنق"
کامنت گذار ناشناس محترم ، من هیچ وقت ادعای نایس و مهربان بودن نداشته ام
هیچ وقت