که با هر بادی، می‌رود و می‌آید، و در هر نگاه، می‌شکفد و می‌پژمرد

کاش من یک‌کمی حجم داشتم، آن‌وقت این‌جور مچاله نمی‌شدم گوشه‌ی دلتان، یا که در آستانه‌اش ایستاده نامتمایز از در و دیوار.. کاش من یک‌کمی بو داشتم، نه از عطر و افزودنی، یک‌ بویی متصاعد می‌شد از رگ و پیم و جا می‌ماند روی تنتان.. کاش من یک‌کمی رنگ داشتم، شره می‌دادم روی روزان و شبانتان.. کاش من یک‌کمی جرم داشتم، زمین‌گیرِ زندگی‌تان می‌شدم... کاش این‌جور محو و کم‌رنگ ازتان عبور نمی‌کردم، بلد بودم جا بگذارم، مثلِ این زخم‌ها که از شما مانده روی تنِ من، و ترمیم هم نمی‌شود.. کاش پوستِ شما یک‌قدری نازک‌تر بود، دلتان یک‌قدری کم‌جمعیت‌تر

__
شنبه که جمعه‌گی کند -پسِ هفته‌ای که آخرش از چهارشنبه شروع شده و مهمانی، پنجشنبه‌ی سینما و مهمانی، جمعه‌ی افتتاحیه‌ها و دورهمی، و یک ساعت مانده به تهِ روزِ آخر اعلام حتی که عصرِ جمعه را پریده‌ایم و حذفش نموده‌ از دوصفحه‌ی تقویمِ این‌بار- آن‌وقت روزِ اولِ هفته و این‌همه خاکستری؟ این همه خمیازه و دل‌گیری؟.. یعنی این‌جور می‌شود که خطوطِ عطوفت‌زده‌ی بالایی متراوش می‌شوند از من، آدمِ احساسات-محور که نیستم

بعد حتی "شما"ش هم نه یک مخاطبِ خاص دارد، که دسته‌ای و گروهی و قومی

عشق و بانوی ناتمام

در همه‌ی کارها ناتمام که منم، دو صفحه مانده به آخرِ داستان، رهاش می‌کنم، یک ربعِ مانده به آخرِ فیلم، تلویزیون را خاموش، وسطِ یک آهنگ می‌زنم بعدی، یا که عاملِ پخشش را تعطیل.. و نه داستانی که دوست ندارم، فیلمی که مرا با خودش نمی‌کشاند، موزیکی که مشتاقش نیستم، بلکه آن‌ها که خیلی هم متمایلشان.. و نه مثلِ خلبان‌های جنگ (کدام جنگ؟!) که سیبی را ناتمام، یا کاری را، که یعنی قرار است برگردم، تداوم این زنده‌گی را برای چند دقیقه/ ساعت/ روزِ بعد دلیل‌دار کردن.. و نه که در جستجوی فرصتی برای غور در اثر، چراغان کردن برای بدرقه‌ای شکوهمند... این نصفه گذاشتن، ول کردن، دقیقا بی‌هیچ مقصودی اتفاق می‌افتد و بی هیچ ادامه‌ای.. یعنی شاید هم چند صباح بعدترک برگشتم-بیشتر نه- اما در این فاصله هیچ پی‌گیر نمی‌شود سرم که چه‌ها قرار بوده پیش بیاید که حالا نادانیم به آن

کتابی (نه در آخرین صفحه) بسته می‌شود، بی نشانه‌ای در میانش برای برگشت، ادامه هم نمی‌یابد، تا آنجاش که خوانده‌ام چرا، زنده است، از آن بعد هیچ برام مهم نیست، انگار آدمی که یک‌هو می‌میرد، و نباید فکر کنیم اگر حالا بود چه‌طور، که گاهی هم می‌کنیم، که کاش نکنیم، که بگذاریم تا ابد آدمه همان‌طور تا بیست و پنج ساله‌گی‌ش باشد و بیست و هفت ساله‌ش نکنیم، و سی‌ساله‌ش نکنیم
‎
در همه‌ی کارها ناتمام که منم، وسط ِ یک گفتگو می‌گویم خداحافظ، و شما فکر می‌کنید چه کارِ مهمی من دارم، یا بدگمانِ به خودتان اگر باشید، فکر می‌کنید چه حوصله‌ام را سر... من اما حوصله‌ام سرِ جاش، بی کارِ مهم، خداحافظی را خیلی آداب‌دانی کرده‌ام اگر که نوشته‌ام، وگرنه معمولش این است که یک‌هو (خدا بیامرزد پدرِ مخابراتِ گهِ اینجا را، بعدا لازم نیست توضیح بدهی حتی یا که عذرخواهی)... یا که میانِ یک معاشرتِ واقعی، رفتن؛ به خاطرِ همین دوست‌دارِ مهمانی‌های شلوغم، یا افتتاحیه‌ها، که حرفی که شروع می‌شود را لزومی نیست به نقطه‌ی پایان، درست در میانه‌ی جمله‌ای/بحثی، نظرش/نظرت به جای/کَسِ دیگر جلب، می‌رود/ می‌روی
و یا که در بازه‌ی بزرگ‌تر، در میانه‌ی یک رابطه‌، دیگر نبودن، بی که دل‌خوری‌ای پیش آمده باشد، بی که هیچ اتفاقِ نامعمول

و در همین راستاست، لب که از بوسه ناسیراب، دست که از مکاشفه‌ی تن، تن که از فتحِ تن.. عقیم که منم

روزی که سبز، زرد نباشد

تاکید کرده بودند که هیچ سبزی همراهمان نباشد، نقلِ پیش از تاریخ است‌ها، روزِ انتخابات
انگشترِ کمرنگ را برداشتم، تنها سبزینه‌گیم، به اضافه‌ی قلم، که اصلا من خاتمی‌م را هم سبز نوشته بودم، هم وقتِ نوشتنش خوانده بودم که سبز تویی که سبز..
داشتم که آماده می‌شدم برای یک روزِ خوب، پرلودی برای فرداهای بهتر، هول که پسر دمِ در، انگشت‌هام لای موهای در حالِ خشک شدن، فهمیدم که برگِ کوچکِ روی انگشتر کنده شد، و نفهمیدم هم کجا، و نتوانستم که پیداش کنم..

فیلم تمام شده، آخ... دانه‌های سبزند که می‌ریزند کفِ سالنِ سینما، دستبندِ تمامِ این‌روزها همراهم... آخ‌خ‌خ

بی‌چاره من که دارم با آدمِ املّی مثلِ تو زندگی می‌کنم، خواهرِ محترم خطاب به بنده می‌گویند وقتی به شوخی هی تکرار می‌کنم که شگون ندارد این پاره شدنِ دستبند، نکند فردا اتفاقی.. بعد ان‌قدر که می‌گویم، ته‌های دلِ خودم هم می‌لرزد که نکند که اتفاقی

چهارردیف سنگِ کمتر سبزتر را می‌کنم جایگزین، سنگِ بی‌برگِ انگشتر را که یک شبی خودش هم کنده شد، سفت می‌چسبانم سرِ جاش.. شالِ سبز را توی کیف.. نه، خاکستری را می‌گذارم توی کیف و سبز را بر سر، اولین بار است که زاپاس همراه می‌برم

این بازیِ با شال‌ها هم خوش می‌گذرد، که توی سپهبد قره‌نی که جرگه می‌کنند، هدایتمان که می‌کنند به سمتِ بالا، تا به سفارت نرسیم و به هفتِ تیر برسیم که لشکرِ جراره آماده‌ی تارومار، دَمِ بسیجیِ کلفت بردارم سبز را از سر و توی چشم‌هاش ببینم که دنیا اسلوموشن می‌شود -مثالِ فیلم‌های هالیوودی از تابِ موها- و مات می‌ماند که چه باید بکند.. زن که ندیده‌ای، منم

بعد که رسیده‌ایم به هدف، سفارتِ آمریکا، لای جمعیتشان، کنارِ خبرنگارها، باز سبز به سر

پیک‌نیک تمام شده، خرامان مفتح را می‌رویم بالا که سوی خانه اصلا، سیبِ سبز گاز می‌زنیم و از لایشان عبور می‌کنیم، بعد یک‌نفر توی گوشم می‌گوید شالت سبز است از اینور نرو، یک دوربین هم می‌بینم، از پیاده‌رو می‌روم توی خیابان، خاکستری را دارم جایگزین می‌کنم، یک مرد، بی‌ریش، بی لباسِ رزم، شبیهِ هر آدمِ معمولی، می‌پرد جلوم، تشریف بیاورید این‌ور، ذهنِ فانتزی که من دارم:
یک- می‌خواهند با من مصاحبه‌ی تلویزیونی کنند؟ معلوم است که خودی نیستم که
دو- دارد راهنماییم می‌کند که نباید از توی خیابان عبور و مرور و بلکه پیاده‌رو؟
سه- دارد از محلِ خطر دورم می‌کند؟
چهار- تشریف ببرم آن‌ور ازم خواستگاری می‌کند؟
دارد تکرار می‌کند تشریف بیاورید این‌ور شما، تشریف بیاورید داخل.. بعد خانومِ چادری است که حمله می‌کند که بکشدم به داخل، که نمی‌دانم کوچه است یا ماشین یا چی.. ابرهای فانتزیم کنار می‌روند، بعد در آن چند دقیقه نه می‌بینم، نه فکر می‌کنم... هنوز نمی‌فهمم با چه سرعت شالِ سبز را از دورِ گردن گذاشتم توی دست‌های زن و دویدم، و تاخیرِ خواهره که گفت این شالِ سبز مالِ شما، ما رفتیم و تازه فهمید باید بدود

یک شالِ سبزِ تیره، متولد روزِ توپخانه، با سابقه‌ی مبارزاتی بالا، حاویِ خاطراتِ زیاد (خوب و بد و کلن)، که با سرخیِ لب‌های صاحبش هم جور بود، در روزِ سیزدهم آبان به غنیمت گرفته شده.. صاحبِ سابق فرداش مجبور است سبزِ ژرفِ اصیلِ خواهرش را به سر کند و برود سالمرگِ آقای شاعر، مهره‌های اضافی-مانده‌ی دستبند را هم دربیاورد تا بشود یک ردیف جای دوتا، آن‌وقت یک خانومِ سن-دار از بینِ جمعیت، یک النگوی فلزی سبز را از دستش درمی‌آورد و می‌کند به دستِ او، این مالِ تو که لایقش


سنگ‌ِ سبزِ گردنبندِ دیرسال که افتاد کفِ آشپرخانه یک‌هو چهارشنبه‌ی مناظره‌ی ادبِ مرد..، برگِ کوچک روی انگشتر، دستبند... نه من آدمِ نشانه‌ها نیستم، و اتفاقی هم نیفتاد

انسان ِ هر قلب، که در آن قلب، هر خون، که در آن خون، هر قطره؛ انسان ِ هر قطره، که از آن قطره، هر تپش، که از آن تپش، هر زنده‌گي

کاش می‌شد حالیِ آدم‌ها کرد، که این تنِ من که می‌بینید، چه جداسری‌ها دارد با جانِ من
که این درد که می‌بینید، چه راه ندارد در سرِ من
این خون که می‌ریزد

از ماشین پیاده شدم، جلوتر از آدم‌هام که هنوز عصبیِ آن‌لحظه
دست‌هام توی جیب‌ها، صاف صاف راه می‌رفتم، تاریک بود، رفتم جلوی پسر، خیره مانده بود و بی‌جوابِ سوالِ من که به دنبالِ دکتری، داروخانه‌ای
توی روشنایی مطب، چرای بی‌جوابیِ او را، دستپاچه‌گی و وحشتِ همراهانم را، دیدم توی آینه، توی صورتِ پر از خون‌م، کاکلِ آتش‌فشون‌م
بعد جراحت را که داشت تمیز می‌کرد دکتر، که گازهاش آبی می‌شد از رنگ‌های جامانده از آن تابِ زنگ‌زده، که صورتِ آدم‌ها توی هم بود از سفیدی جمجمه که می‌دیدند آن‌وقت که تن من را نگه داشته بودند که نمی‌لرزید، می‌جهید از روی تخت
درد توی جانِ من نبود، یعنی نمی‌فهمیدمش، تنم لابد می‌فهمید که می‌پرید، اما سرم (نه آن اندامِ پر از خون، آن چیزِ تو تر-مجازی‌تر) هیچ
..
پانزده ساله بودم
بعد از آن، هیچ دردِ جسم را، نفهمیدم.. جز به قدرِ گذشتنِ شهابی شاید، در آن دمِ اتفاق
یعنی شد که تنم بگوید حالاست که فرا می‌رسد مرگ، اما یک بخشی از من، همیشه ایستاده بیرون، مبهوتِ مسکون از این حسی که بلدش نیست، مالکش نیست

تنم پس می‌زند، دریچه‌هاش را می‌بندد، قفل می‌کند
دست‌هام صورتم را می‌پوشانند
من اما جدای این درد، این واکنش‌ها..
خون را می‌بینم،
سرخی لبم را که دندان‌ها روش فشار آورده‌اند به وقتِ درد
و تن‌لرزه‌هام

کاش این درد، این دردِ سرکشِ پس‌زننده، تمامِ مرا با هم می‌پوشاند، نه فقط این تنِ خسیسِ ناسخاوتند را، که آن بخشِ مطلقا صفر هیچ نفهمِ بی‌میلِ به هرجهت را هم، این جانِ له‌له‌زنِ خواهنده را هم.. چه آرزویی‌ست یکپارچه‌گی