به خاطر عروسک های تو

پست قبلی رو که می نوشتم اصلا مرزبندی بین با / نا فهم ها برام مطرح نبود

درواقع هیچ ترجیحی برام وجود نداشت
تنها مساله م تفاوت بود و غریبگی
ترس از بیشمار آدم هایی که می توانستم باشم و نیستم
انتخاب هر انجیری به معنی از دست دادن بقیه ست* و این خیلی وحشت آوره
و به جز این شناختن آدما سرگرمیه بزرگیه
این فاصله ی بزرگ .. این هیچ ندانستن .. به منزله ی از قافله جا موندنه برای من
که ترس از پیری رو هم به همراه میاره

گاهی هم اینجور می شوم .. فکر می کنم
چرا دبیرکل سازمان ملل از آقای ولنتینو محترم تر است ؟
چطور سرخی زخم ها مقدس شد و سرخی لب ها نه
ارزشمندی چیزها را که تعیین می کند؟

اگر هدف زندگی ـ یا یکی از هدفهاش حتی ـ رضایت خاطر خودمان باشد
جور دیگر اگر زندگی می کردیم بهتر نبود ؟

____

این بازی رو دوست دارم خیلی

____

* صفحه ۸۴ ـ حباب شیشه ـ سیلویا پلات