انگار اینجا جاذبه ی زیادی دارد برای ثبت ناخوشایندی ها
انقدر که یادم رفت تمام هدف من از نوشته ی پیش ، یادآوری لذتی بود
که بعد از یک صبح اجباری خاکستری آتش بار در آن نقطه ی شهر که از آن بیزارم
و بی نتیجه گی حضور در ان مکان مقدس
با سوار شدن به پیکان قراضه ی خط انقلاب به من دست داد وقتی نوار شاملو را دیدم آن طور ایستاده
و بعد صداش که پیچید
و کتاب شعر جلوی ماشین
و همه چیز انقدر عجیب برای آن مسیر
ـ ماشین های خطی انقلاب ـ خانه ی ما که معرف حضورتون هست ؟ همون ها که من از ترس
آلودگی صوتی / بصری / شامه ای شون اول هر ترم عزا می گیرم ـ
که وقت پیاده شدن تشکر کنم
و بعد گمان کنم که توهمی بوده تحت تاثیر گرما

بعد هم فکر کردم آئین دوی مرداد توی همان مسیر اجرا شده
چه حاجت طی طریق تا آن امامزاده ی بی آب

یادم باشد اول پاییز ، کمتر نگران این یکی باشم
گرچه گزینه ی بویناکی آدم ها هنوز هست و همه ی راننده ها هم که مثل هم نیستند
واییییییییی از آن رادیوی جوانی و آن خانوم خوش صدا که همیشه توی مسیر ونک گریبانگیرمان
می شود و یادآوریش همین حالا باز از بیرون زدن بازم داشت