ain't nothing to be expected

انگار قراره برم سفر طولانی .. شب همه چیزو شارژ می کنم
صبح آماده شدنمو دو ساعتی طول می دم .. هی وسطش می پرم زیر ملافه تا بشه صبح دیر
کلی طول می دم تا سی دی ها رو انتخاب کنم
و کلی خودمو راضی می کنم که خوندنی فقط بار سنگینیه و خوردنی هم .. فقط شیشه ی آب نازنینم رو می برم
! لباسای خواهره رو هم می پوشم که فکر کنم اونه که می ره بیرون نه من

بعد هی بنر ( یا بنل؟؟!! ) وجودم جیغ جیغ می کنه که من می دونم یه مشکلی پیش می آد
و اگه تربیت بدنی بهم ندن چی و وای یعنی تا کرج باید بکوبم برم و اگه دم در رام ندن چی
و اگه نمره هام معادل سازی نشده باشه و پایان نامه بهم ندن .. اگه بگن مدارکت ناقصه

سی دی پلیره انگار با موزیک سنتی مشکل داره .. من دلم مولوی شهرام می خواد.. نمی خونه
صد و بیست و هفت رو می بلعه و اونا هی سروصدا می کنن .. فکر می کنم بیشتر از موزیک
قصه ی این چهار ساله برام ..دانشگاه .. آدما .. شبای کنسرتا .. گاسیپامون حتی

همه چیز تنفرانگیزه برام .. انقلاب تا چهارراه که پیاده می رم بلکه آروم تر شم
این که اهل کشوری هستم که تیتر روزنامه هاش گول خوردن پاپه و عکسش قیافه ی نحس این مردک
پیاده روی ولیعصر که درب و داغون و کثافته
بیل بورده که حجت الاسلام پناهیان رو توی حسینیه ارشاد وعده می ده
کوچه ی بالاور که انقدر قناصه که هیچ وقت نمی فهمی کی ماشینی ازش قراره بیرون بیاد
تنم انگار پر از استفراغ در آستانه ی فورانه

دربونه دم در چیزی نمی گه .. خان اول به سلامت
انتخاب واحده کوفتیم رو می کنم .. همه چیز انقدر بد هست که به شوخی نزدیک تره
ـ وقتایی که بدی از یه مرزی می گذره حتی جایی برای ناراحتی نمی مونه ـ
تربیت بدنی تو امیرکبیر ارائه می شه .. می گم این بابام از اولیا الله .. هی گفت نگیر بالاخره تو تهران تشکیل می شه .. بهش خندیدم
مقنعه قرض می گیرم و دم در انقدر طفلکی با آقاهه برخورد می کنم که مسخره ترین مانتوی تاریخ امیرکبیر رو اجازه ی ورود می ده اما انگار دختر دونده ی رنگی چیز غریبیه اونجا

یهو زندگی شیرین می شه .. به جای بچه های زشت امیرکبیر هم من یه آشنای گولی رو می بینم .. بعد هم دوسته که میاد کمکم و می برتم جایی که باید و همه چیز به خرمی تموم می شه

به معاشرتای اندکیم می کنم و می زنم بیرون و حالا انقدر همه چیز خوب هست که
برم اونور چارراه که ببینم تیاتر شهر چه خبریه
مقادیری عکس چیده اند توی پیاده رو ، اول فکر می کنم عکس جنگ و شهید لابد
- هرچقدر هم عکاسی جنگ دوست داشته باشم خسته می شم که به عنوان صبحونه ، ناهار ، شام بدن تیکه پاره ببینم -
دو دلم که راهمو بکشم برم یا ببینمشون ..خبری از جنگ نیست .. حرفه صلحه حتی انگار
یه سری کار آدم مهمای فرنگیه
و یه سری کار چندتا جوون
به نظرم کار بامزه ایه ، یادم میاد چارسال پیش ما هم قرار بود یه همچین غلطی رو همین جا بکنیم
جالبی بیشترش هم اینه که آدما وای میسن و می بینن
اینم حالمو بهتر می کنه .. انقدر که پشت چراغ قرمز مقادیری خوشحالی موزیکی می کنم

صد و بیست و فلان حرومزاده هم که اینجا رو خراب کردن و خودشون آمستردامن و من کلی حسودی می کن
فکر می کردم فقط آقای فیلمساز رفته به منظور صله ی رحم .. اما حالا می تونم تصور کنم چقدر بهشون خوش می گذره
بد بویز گو تو آمستردام ! ( اصلش گرلز بوده که به قول خواهره بدگرلز که اونجا ساکنن ) این آشناهای ما
که همشون تلپ می شن اونجان که بد بویز محسوب می شن

توی تاکسی برگشت انقدر شاد غلت می خورم توی موزیکم که فقط آخرش متوجه می شم
مرده چه جور ولو شده رو صندلی و دختر کناریش انقدر چسبیده به من که اونطرف مانتوم خیسه کاملا

____

عصرش انقدر حالم خوب شده که برم موزه
آدم جالبا و آدم مسخره ها و آدم چندشا
از صندلی های سینماتک همیشه متنفر بوده / هستم / خواهم بود

هاه ! راستی من رضا رو بیشتر از عباس دوست دارم از این به بعد
تاحالا هم عکس های این حضرتو بیشتر دوست داشتم اما تصویر توصیفی آقای فیلمساز از اون آقا ، یخ زده و افسرده
توی دفتر مگنوم پاریس به نظرم جالب تر می اومد که از این به بعد اینجور نیست

ــــــ

بعدم که معاشرت طولانی با سابقا بست فرند
راستی هی دلم می خواست از چندتا روشنفکر واقعی بخوام با ما جوجه ادا دارها یه معاشرتی بکنن _
_ که جرات نکردم یا یه همچین چیزی

من بالاخره پامو توی اون کافه ی ترسناک گذاشتم و با وجود دادهای آقای صاب کافه
و میل مبرمش به چک کردن چراغ توالت خانوما هنوز زنده م

بعد هم که مجمع خانومای زیبا کمی اونورتر مشاهده شدن و به معاشرت طولانیم با اونا کردیم و
کلی هم با خانوم سرده آشنا در اومدیم از قضا

از اینکه تا زیر پوستم پر از بوی سیگاری که خودم هم کشنده ش نبودم حتی بشه
متنفرم ، متنفرم ، متنفرم

ـــــ

نکته اخلاقی
یک سری شروط هستن برای زندگی مسالمت آمیز بین آدما که اگه رعایت بشن
شرایط قابل تحمل تر می شه

ـــــ

یادآوری
من هی می ترسم کسی فراموش کنه
این چرت و پرتای طولانی من فقط جای حافظه ی کمکی خودمه
و احتمالا برای شما تهوع آوره .. پس جان مادرتون اگه می خواین فحش بدین نخونین