Let my people GO !

میان این روزهای خاک گرفته ی خواب زده ی خاکستری
امروز رنگ مداد چهاررنگی بود که خانوم استدلری تندیس بهمون داد و ما پریدیم بالا و جیغ زدیم
امروز رنگ کیف زرد فیل دارم بود که به محض خریدنش کوله ی سرمه ای رو چپوندم تو کیف خواهره

کدوم آدمی اپنینگ عکاس رویترز رو ول می کنه می ره افتتاحیه ی آدمایی که رزومه شون ، که با اصرار می کنن تو چشم آدم ، از تمام افتخارات وبلاگی بامزه تره ؟
همین دوستای من .. همین دوستای من که همشون پیچوندنم
دوست های آدم حسابی هم دارم من اما ، همین خانوم و آقای جالب
که غر هم نمی زنند که نمایشگاهه بد بود واقعا
که اگر نبودند و پیاده روی تا تجریش نبود .. چقدر من غصه می خوردم
مجوعه ی پرت و پلایی بود و معمولی و دوست نداشتم
آقای سیلک رود اما مهربون و دوست داشتنیه و من دلم تنگش بود

شب ، معاشرت خونوادگی
که من شاد شدم زیاد زیاد
فکر می کردم تمام آموخته های دوسال اول دانشگاهم ختم می شود به خواص چسب آهن
اما انگار پی آمد کله سحر بیدار شدن و زدن به کوه اطلاعاتی ذخیره شده دارم
در مورد رستوران هایی که با حسرت باید ازشان می گذشتیم
و حالاست که به ثمر می رسد دانسته هام

امروز رنگ روبان های رنگ رنگی که خریدیم
امروز طعم کیک شکلاتی بود