مادرش روزنامه نگاره ، درواقع صاب مجله ست
من ندیدمش ،مادره رو ، توی عکسهای اینور و اونور چاپ شده ش هم
چیز بیشتری از یه بینی بیرون زده از سیاهی چادر به چشم نمی آد
عکس های اورکات دختره اما بی حجابن ، با اسم و فامیل کامل
با جار بلند اسم عشقش

من حسودی می کنم
من که عکس بینی مادرم جایی نیست
هیچ وقت با اسم خودم زندگی نکرده ام .. با اسم خودم ننوشته ام .. اسم عشقم را بلند نگفته ام
آسایش هم نداشته ام اما

گمشده بین هزار اسم مستعار با تمام اقدامات امنیتی لازم
و باز پیداشان می شود
سایه های سیاهی که تهدید کنان می افتند روی سفیدی پرده هایی که دور تا دورم کشیده ام
سایه های شاخک های لرزان موجودات چندش آوری
که هم (کلاس / دانشکده / دانشگاه /کار / سایه ) ام هستند
سیاهی سایه های چندش آوری که نزدیک می شوند تا سفیدی تنهاییم را نابود کنند

یا آن غوک های فربه ، خویشاوندان محترمم
که خودشان را جا می کنند توی تابلوی طبیعتی که پشت هزار بیشه برای خودم ساخته ام
و زبان های لزجشان را در می آورند تا بلکه حشره ای .. چیز کوچکی .. تا ببلعندش
و ورّ پر واو و رایشان جهان را پر کند

دوستی می گفت پرایوسی وجود ندارد
انقدر نظاره شده ایم که توی خلوت خودمان هم برای تماشاچیانی که حضور مادی ندارند اما هستند بازی می کنیم

گاهی به بی سرخری مچاله شدن زیر ملافه ام هم شک می کنم

ـــ

پیرو این و این
...
کاش که ادامه نداشته باشد