داشتم ذوب می شدم ، راننده های خط انقلاب ـ خانه نگهمان داشته بودند توی داغی

فکر کردم فقط يک ترم ديگه و بعد يه دعوای حسابی
چهار ساله منتظر روز آخرم تا از طبقه ی سوم دانشگاه شروع کنم تا برسم به اين راننده ها

خداحافظی زيزو رو دوست داشتم
درسته که بهتم برد
که همه ی سخنرانيهام درمورد زيبايی های عميق انسانی اين مرد خورد به ديوار
درسته که درد پيچيد توی معدم
ـ ياد اون دوست افتادم که می گفت عصبانيت ال پاچينو معده شو داغون می کنه ـ
اما خداحافظی ش شاهکار بود

درسته که گمونم ديگه نتونم به عنوان شوهرم ازش ياد کنم
چون می ترسم يهو عصبانی شه و کار دست من و بچه ها بده
اما هی ايز استيل مای هيرو

خوشحالم که به عنوان نماد آرامش از دنيای فوتبال نرفت
من اين آدمی که اينجور بی منطق طغيان می کنه رو بسيار بسيار بيشتر دوست می دارم
بهترين بازيکن جام هم که شد و غم باخت رو کاهش داد

منم منتظر روز اخرم
منتظر روز آخرم تا اين خانوم آرومی که هر بلايی سرش می آرن تحمل می کنه
کل چهار راه وليعصر تا انقلابو نفيرکشون در هم بکوبه

________

پی نوشت :

يک ـ دوست تازه آشتی کرده برام نوشت کسی که بتونه زيزو رو اينجور عصبانی کنه سزاش کله نيست ، مرگه .. غلط هم نمی گه ها

دو ـ درسته من گفتم کاش ايتاليا ببره چون خيلی وقت نبرده ! اما واقعا حقش نبود

سه ـ اه اه ! اين دروازه بان زشت بد ايتاليا چرا بهترين شد ؟؟؟ پس له من نازنيم چی ؟؟؟ حتی ريکاردو..

چهار ـ کلا که من نه انتلکچوالم نه سوسيال اکتيويست ، اما توی اون نود دقيقه ديگه آيم جاست ا پاپ فوتبال فن ، سو ، پيغام های فرهنگيتون رو بذاريد واسه يه وقت ديگه