Pure your gentle name, pure your fragile life

این عکس / زن ، سال ها نماد زیبایی تن بوده برای من
حالا از وقتی از قول پیکاسو خوانده ام که
«هنر، به‌کار بردن معيارهای زيبايی نيست بلکه آن چيزی‌ است که غريزه و مغز فرای هرگونه معياری ادراک می‌کنند
وقتی زنی را دوست داريم سايز ران‌هايش را اندازه نمی‌گيريم»

رفته ام توی فکر ، انگار ران هاش یک مقدار بزرگ است
البته اگر آن طور که فکر می کنم تینا مودوتی عکاس باشد خیالی هم نیست
انقدر جالب بوده شخصیتش که وستون واقعا سایز ران هاش را نبیند
حیف که زیر آن همه جذابیت و روابط و اسم های بزرگ
عکس هاش آن قدرها به حساب نیامده اند

سکانس مهمانی خانه اش توی فریدا یادتان هست ؟
کاش من آنجا بودم .. حتما روی دست فریدا بلند می شدم
تمام بطری را یک نفس .. ارزشش را دارد ، ندارد ؟