من دیگه بچه نمی شم

صبح ِ نه زود است که زنگ می زند و از توی تختخواب و من هم که صدای چندین رگ و آلوده به خواب
پیشنهاد تازه اش را می دهد که الهام توی خواب بوده لابد و غر داریم می زنیم از بی خوابی دیشب و کارهای امروز
که مسیر یکی است و قرار می افتد به ناهار .. کمی دیگر غلت نیم خواب و پروراندن ایده در همان حال
دیشبش مهمانی رفتن دخترک بوده .. که آدم ها بی ربط و داف ها از قماش گونه گون
، و از آن جمله است داف فِیک و داف دکتر و داف مادرخانواده ی دخترشهید و داف هفده ساله ،
که زده بود روی دست من انزواطلبیش و من هم که فرصت طلب ِ مصرف کننده ، کرده بودمش مرکز تولید ایده و طرح
تمام وقت گذشته بود به حرف و فکر ، دور از جولانگاه دافی ها
بعد هم که پیر و پسر فرمان ، مجلس وجوه خنده آور تاریخ گرفته بودند و من از دورتر شاهد
بعد هم که بحث های آدم های بامعلومات بر سر ویکی
تا نصفه شب است دیگر و راه افتادن و موزیک همان موزیک شب یلدا
و من چه خوشحال می شوم گاهی که مرد ندیده اتش که همذات پنداری دیوانه اش کند . دختر رفت
صبح سربازهاست که می رسم خانه

مقنعه سر کرده ام که مثلا دانشگاه تهران و در شانزده آذر کارت می خواهد که نمی خواهم بدهم که خروجم از آن یکی در باشد ، که راهم نمی دهد و من از آن غرهای بلند که اصلا دانشگاه کوفتیتان مال خودتان و در اصلی که بی کارت حتی
و چه یکهو دلم می گیرد از آن همه آدم و رنگ و حرکت .. می بَرَذم به سال های اول خودمان و حالا ما کجا .. و بعد هم که اسم کلاسهاشان و چه حجم خریتی بود آن همه مخالفت با هنرهای زیبا که شانسم را کردم نصف از ترس اینکه بالای هنر نازنینم باشد و نرفتم مصاحبه اش حتی ! و حالا مملو ِ از ندامت !؟
چشم هام شده پر اشک تا می رسم به ادامه ی معاشرت دیشب که می بینم باقی هم در همین کار بوده اند
دانشگاه رفتن بی هوده .. چه آمده بر سر ما !! این توده ی موهای در هوا و زرد .. این رنگ های سخت .. هویت بر باد
می زنیم بیرون که همان ناهار که باز از آن خال بالاهاش است که رو می کند
و چه نازنیند ارمنی ها که غذاهای شان خوشمزه ترین است
کل صحنه چه خنده داریست با آن نم باران کلیشه و من که می شوم دختر قدیم و لب می گزم که چه جای این حرف هاست توی خیابان

پیاده روی تنهایی هفت تیر تا چهارراه .. نمایشگاه کیانیان
دوازده سال و بیشتر هم چه جور مقنعه سر کرده ام که حالا گلوم را می فشارد اینجور ؟ .. اخلاقم را هم که .. بی خود نیست استاد معمولی یک بار از دهانش رفته بود که خوشگل شدی با مقنعه ی سرمه ای کارگاه که می کردم رام و سربه زیر
حالا حس بچه ی مدرسه ای را دارم در جمع بزرگسالان .. با این یاسی مهدکودکی و سنجاقکم برجیب
هوا بسی زیبا است و من چه حس کافری دارم که خوشی نمی کنم

، شرابی مردافکن در جام هواست
شگفتا
که مرا
بدین مستی
شوری نیست

تا برسم دانشگاه و خانوم نازنیم و بالا آوردن اضافات ناهار ِ نه تمام خورده .. چه سخت می شودم کشیدن بار بیهوده ی بر دوش و بار بیهوده ی بر پاها
..

وَر ِ رنگ دار ِ روزم را فردا رو می کنم