صدبار بنویس غذا چیز خوبی است

این ادای ناهار که نمی خورم من ، خودم را هم کشته
ساعت شش با اخلاق گهتر از گه خودم رو می رسونم به سورن و چیکن ـ میت فوق العادش
از در که میام بیرون ، همون سر خیابون دست هام رو می برم تو هوا و بالا پایین می پرم
بعد هم تا خانه ی هنرمندان چهارنعل می رم

خانومه معلم ورزش کلی ازم تشکر می کنه به خاطر حضورم
می گه اگه نبودی به کی می خندیدیم
فکر نمی کنه تمرینای خودش انقدر مسخرست که من این چیزای مسخره رو از توش در می آرم
نمی دونم چرا تشکر نمی کنه که این همه بار بصری سالن رو می برم بالا
منم تموم نرمشای تخمیشو به خاطر اون ده دقیقه ی دویدن آخرش تحمل می کنم
بعد بی خیال هدر رفتن زمان توی هوا یه پرش گنده می کنم و فکر می کنم توی تبلیغ لاکوستم

چه خوب که کافهه شولوغ بود
بهارای خانه هنرمندان کلی دلچسبه
با آدم های پخش توی چمن
و باد یواش
و آقای مخنث که با یه سری آدم دیگه قرار می ذاره و نصیب ما می شه
یه سری نقاشی خیلی رنگی جالب هم توی گالریه
اسم آرتیستشم یادم نیست
اما به نظرم باید موجود خیلی هیجان انگیزی باشه
من که از نقاشی چیزی نمی دونم
از نقدش هم هیچی
این کارا هم قطعا آثار بسیاری درخشانی نیستن
اما انقدر شادی آورن که از کارهای غمگین و تامل برانگیز به نظرم باارزش تر میان

آقای توتال شیو پارسالا ، کلی نرمال و معقول شده
بهش که می گم
دست چپشو می بره بالا
یه چیزی برق می زنه

تموم روز یورتمه و چهارنعل
به زور روی صندلی نشسته ام حالا هم
این هایپراکتیوی بهاری هم مصیبتی است
نمی دونم این زوجهای خوشبخت چطور نشسته روی نیمکت ها جیک جیک می کنن
من اگه بودم انقدر بال می زدم تا برم بالای بالای دور

: پیوست تصویر پست قبل
بد نیست که فلش موس گاهی بره روی عکس
بعد اون پایینا یه چیزی نوشته می شه مثل اسم عکس
بعد من هم که بسیار پایبندم به حقوق معنوی هنرمند
لوییس پیرسون هم که توی هزار و هشتصد و شصت عکسی گرفته که کاش مال امروز من بود