A million workers working for nothing

وَر ِ رنگ دار روزم با سرکردن لچک بادمجانی کارگاه همدرس خانومم شروع شد

که شدم خودم و پریدم توی چاله های آب
حیف که حیفم آمد از صورتی کفش ها و هپنینگ خیس شدن دکتر حاده صورت نگرفت
بعد یک چراغ قرمز بود که باید سبز می شد تا شروع آشنایی واقعی ما ، و من واقعا ثانیه هاش را شمردم
خانوم مربع سبز که خط نیستند و مربع هم و شاید فیونا هم نه و املی هم نه
و حتی کوچولویی که خیال کرده بودیم هم نه
با صدایی که هی ترجیح می دهی سکوت کنی تا تک بتازد
و آن "نمی دونم "های آهنگین
و آقای خرس کوچک که سنجابی هم نیستند و دخترانگی معاشرت را از رسمیت انداختند
و خواهره که بعدتر می رسد و هیچ هم کمرنگ نیست و بس که هست ، انگاری همیشه باشد
سیلک رود – پیاده روی فرمانیه – کافه – بستنی تجریش پارک وی
و چه انگار آشنای از قبل ترها
و چه عذاب وجدان گرفتم که سوپتان نخورده ماند دخترم ، به تبلیغات ما توجه نکن که در خلوت آن کار دیگر می کنیم

دم های ظهر که پا می شوم ، اولین چیز یک بودن مِی است که به یادم می آید و دیر بودن هم
بعد هم که برنامه را درست می چیند تا خداحافظ آخرش
روز کارگر که همیشگی مهم تر است یا روزی که یک بار در امسال معنا دارد ؟ سرخ سرم می کنم به جای سیاه
خانه هنرمندان شلوغ گذری – موکای خلوت بی محدودیت زمانی – پیاده روی شهری
ساختن پازلی که زیادیش هم دست ما نیست
دویدن اما یک هو می شود سینما فرهنگ پنج نفره و همه هم که گفته بودند کینه خیلی بد
ولی بهتر از آن ایلوژنیست که شبیه سریال های بی بی سی
و من هم که عادت ندارم به ترسناک دیدن و خوب می ترسم
و آدم های سینما هم که همه با هم در حال سینما کردن و جیغ و قهقهه
و بعد سروصداهای در ماشین تا رساندن من و خداحافظ
هنوز هم که نرسیده ای خانه که چت روم را راه بیاندازیم و نترسیم
حالا فردا هم بیا فیلم کلاب تا او- دی کنیم از معاشرت با هم ،آخه خیلی خوشحالمه که هستی

__

غزالک گفته ای اگر راست می گویم آرشیو اینجا را پاک کنم
، گاه گاهی این فکر را هم کرده ام ،
این مشروحات شرحه شرحه یادآور زندگی ای هستند که من کرده امش
،و او هم الحق کم نگذاشته ،
این همه بی گذشتگی سبکی تحمل ناپذیری دارد .. من خرد می شوم

-

این عکس هم هیچ به هایداخوران خیابانی ربطی ندارد و کاملا برمی گردد به تایتل و تاریخ واین چیزها