ما بیش از حد به فکر پول نیستیم و غصه اش رو نمی خوریم و به هم کلک نمی زنیم، مگه نه؟

یک مرد کور از آدم می خواهد که کمکش کنی از خیابان بگذرد، و وقتی که می خواهی بروی به بازویت می چسبد و یک جمع بندی احساساتی از بچه های بی رحم و ناسپاسش تحویلت می دهد؛ یا آسانسورچی ای که آدم را تا یک مهمانی بالا می برد یک دفعه به طرفت برمی گردد و می گوید نوه اش فلج اطفال دارد. شهر پر است از مکاشفات تصادفی، فریادهای کمکی که نیمه شنیده می مانند و بیگانگانی که به محض اینکه ذره ای احساس همدلی کنند همه چیز را به آدم می گویند

آواز عاشقانه – جان چیور – میلاد ذکریا

با خواهره، تجریش- پارک وی با بستنی ( یا اون روزی که جایی که باید تموم می شد بستنیه یادمون افتاد نخریدیم؟!)
مثله کابوس بود.. مثله فیلم هایی که یهو یکی برمی گرده و با یه لحن تئاتری یه جمله ی قصار می پرونه.. یادمه چندبار اتفاق افتاد که زیادش یادم نیست.. اما دم هنرستان صداسیما، یهو کارگره که رو داربست بود برگشت و با یه لحن سفت ِ انگار مثلا برو کنار گلی نشی ای گفت : ما از بچه گی زندگی سختی داشتیم، یا شایدم ما از بچه گی به سختی کار کردیم.. حالا انقدر گذشته که جملهه یادم نیاد اما هاج و واجی ِ تا کلی بعدش یادم هست


جُمعه رفتیم اوپنینگ دخترام و کافه مون هم.. با خواهره و برادره و نشمهه که بالاخره یه جورایی عروس خونوادست و جاش تو این جَمعه.. بعد من هی دم کافه یاد پسرک کردم، گفتم نگاه کن، شاید روحش اینجا باشه که خواهره زدم که نمرده که.. ولی روحش اونجا بود، نبود؟ که یهو وسط این همه روز همونموقع اس ام اسش رسید از اونور دنیا؟
نشمهه و برادره کلی با هم رفیق شدن.. دیالوگاشون عالی بود.. نمونه ی کامل اون دوره ای که یکی یه چیز بی ربط می گه، اون یکی بی ربط ترشو و گفتگوئه پیش هم می ره
بعدم من تو شهرکتاب بالاخره این کتاب قرمزو که توی نمایشگاه کتاب شوهرسابقمون گفته بود خیلی خوبه و هی قرار بود قرض بده رو خریدم و واقعا هم خوبه و نگاه به اینجاش نکنید که من نوشتم و شبیه کتابهای اخلاقیه پاپه.. کلیم مدل امریکاییه محبوب منه