You've got LETTER

طفلی که بیش نبودم هی می‌نشستم به غر که من نامه‌ می‌خوام و مامانه با همین لحنی که حالا می‌‌گه به کی زنگ زدی که کسی بهت، می‌گفت که تو بردار و یه چیزی بکش (از آنجایی که این مشکل همیشه‌ی اعصار وارد بوده، این فعل منطقی‌تره به‌نظرم تا بنویس که تازه از هفت‌ساله‌گی عملیه) و بفرست برای یکی از همین فک و فامیل تا جواب بگیری.. مامانه هیچ‌وقت لذت فاعل نبودن رو نچشیده گمونم!! من نامه می‌خواستم و نمی‌خواستمم که اول من

طفلی که بیش نبودم می‌گفتم که نامه می‌خوام و لازمم نبود که اضافه کنم که کاغذی، همینه که حالا هم اگه بگم نامه کاغذی بودن توش مستتره، پس نمی‌گم، که البته زیادم به نفع ِ خودم و اطرافیان نیست، چون به شمار ِ غرها اضافه می‌شه که مِیل چرا ندارم من؟ پس این آدما که همیشه غرشونه که وقت ندارن به جواب دادن ِ ایمیل مگه چه شکلین؟؟ و من مگه کجام کجه و اینهاااا.. که حالا که اینارم خوندیدید اضافه کنید که کامنت چرا؟ اس‌ام‌اس چرا؟ زنگ چرا؟؟؟ (دوتای آخر تکلیفشون روشنه یه قدری چون اول منی که انقدر بعیده که هیچ‌کس انتظارش نه، اما به عنوان ِ شخص ِ دوم لااقل پاسخگو باش خوب).......... پس بشنوید که سال‌ها ( جز نوجوانی و آفتابگردون و خااانه که مشترک شده بودیم برای کاستن ِ غم ) تنها دریافتی‌های ما خبرنامه‌های گاه‌گاهی محک بود که عذاب ِ وجدان که چه‌قدر ِ وقت نپرداخته‌ایم حق اشتراک را و گاهی دعوت‌نامه‌ای به جایی که همیشه هم تاریخ مصرف گذشته تا

یک‌روز صبح که مامانه در نقش هدویگ ِ هری دوتا کارت پستال انداخت روی میز کنار تخت و اااااااا! پسر!!! یو مید مای دی که!! و یادمه که تا شبش هی لبم به خنده باز، ولی حتی یادم نمی‌آد چه فصلی... کاوه‌ی طفلک که کَُلنَم همیشه فرنگه و بوده برای ما، رفته بود فرنگ‌تر سفر و خواهره بش گفته بود برامون کارت بفرسته که فرستاده بود، از کجا؟؟ نزدیکای قطب! سه تا کارت بود که یکیش بعد ِ دوسه‌ماه رسید و من کلی شادااان مدت‌ها ..... ولی خوب! این شخص ِ دوم الان ماه‌هاست که هی تو فکر ِ تلافیه و نمی‌دونه چی و تولدتم که گذشت پسر و عید هم و من واقعا شرمنده‌‍م و دلمم تنگت زیاد

یه نامه هم بود که البته نه مال ِ من بود و نه اول اوون! که جواب ِ خواهره بود از پسرجون ِ وینی که کلی هیجان‌انگیز

امروز، اول ظهر زنگ زدن که یه بسته از فرنگ، که خانووم دیوونه‌ِ آشنای پدر از بریتانیای کبیر که همیشه خنده‌دارترین چیزا رو می‌فرسته، کلی چسب داشت و بسته‌بندی جدی، با مشقت ِ فراوان که بازکردیم یه ظرف بود که شکسته!!! و البته چندتا خرت و پرت ِ اسباب ِ خنده و یه جوراب ِ بامزه‌ی زرافه‌دار که عادلانه‍‌‌‌‌ش می‌شه یه لنگه من، اون یکی خواهره (این خانومه اصلا نمی‌دونه ما چی‌ایم و چه‌طور، فقط هرچی دستش برسه برامون می‌فرسته!) ................. و عصرتر!! یه بسته از خبرگزاری کتاب با اسم من روش! و یه نامه توش بی‌اسم!! که خوب از نویسنده‌ی کتابا معلوم که نویسنده‌ی نامه کی! اما انقدر خنده‌دار این کارش که به جای دوطبقه بالارفتن ، شیش طبقه پایین رفتنِ من ( که باباهه رفت)، و خوب که چی که این‌همه پول ِ پست شما، که من هی سطور ِ ابتدایی رو مرور کردم تا باورم شه !!!! و تا بعدش که خواهره بازش کنه ندیده بودم که برای عکاس طبقه‌ی ششم، از خبرنگار ِ طبقه‌ی هشتم!...و الان که خوب خیلی‌زیاد خوشحالیمه و درعین حال خیلی زیاد هم غصه‌مه که حالا جبران کِی و چه‌طور و اومدیم و شما برنگشتید از اروپای شرقی یا سه‌شنبه یا هرجا، من چه‌طور از زیر ِ این دِین ِ عظیم؟؟؟؟؟؟؟؟

خلاصه که اومدم عرض ِ شادمانی کنم و ضمنن تمنا دارم از این دوستان ِ مزبور که خودشون مراجعه کنن و بگن که من در مقابل چی که بازی ادامه پیدا کنه و نگران ِ وسواسی‌ای رو برهونن و ضمنن‌تر مامانای عزیز می‌بینید دنیا قشنگ‌تر از اونه که همیشه پا پیش و گاهی فقط کافیه خواسته‌ها رو یکم بلند گفت، یه کم بلندتر از معمول


___

تا به حال انقدر متن درفت شده نداشته بودم، باز دارد عقم می‌گیرد از بی دروپیکری ِ اینجا، باز وقتی مجبورم به معاشرت با آن خویشی که اینجا را اگر نخواند خواهره را بی ردخور، چشم‌هام را پرت می‌کنم که نبیند نفرت را