و خلوتی، که به سنگینی، چون پیری عصاکش، از دهلیزِ سکوت، می‌گذرد

یزد سکوت دارد،
مسافرِ چندروزه‌اش که باشی می‌گویی با زنگِ شادی لای آرامشِ صدات
خاک مرده پاشیده‌اند روی شهر،
مقیمش اگر باشی می‌گویی لابد، با افسرده‌گیِ ته‌نشین ِ شُلیِ صدات

میانِ خاکی‌ها سفید باشی بهترست یا سیاه
-هرکدام را به تمام، یا سامتینگ بلویی(از نوعِ فیروزه‌ایِ کم‌جان)همراهِ اولی-
ناظرِ خودت می‌شوی میانِ تصویرها
و قدم‌ برمی‌داری باحواس تا
منقص نکنی کمالشان را، حیفِ تمامِ فیلم‌هایی که نساخته‌اند

عاشقی‌ها که می‌شود کرد توی پسکوچه‌های ممنوعه‌اش...که نکردیم

و ساکتیش ان‌قدر حجیم که مجال ندهد به خلوتی آواهای به آلینا حتی که نیم‌شنوده برش می‌گردانی

___

باریکی کوچه‌ که برف می‌گرفت با آن علامت سفید‌ها که قطع می‌شود با آبی سرش
روی پنجه‌هام اگر می‌ایستادم دوتا خط می‌نشست پایین ِکادر، ناهم‌جهت، مکملش
سردی یواش ازناچفتیِ پنجره‌ها توی صورتم
پارتیشنِ یادگارِ ح جدا می‌کردم از حال و دستم حائلِ گوش‌هام تا داخل نشود حرف‌های پرمدعا دَرَش

صدای خوشحالی‌های آدم‌های بیرون را قبل‌تر شنیده، ندیده بودمشان، حسودی را اما کرده بودم

تصویر آخرِ چهارشنبه‌های من