I intend to be independently blue, BUT..

شبِ اول، رفتم پایینِ، هیچ‌کدامشان نبودند، و نه توی اتاق‌هایشان
قانونِ اول برای اجتنابِ از افسردگیِ ناشی از احساسِ متروکی(در مملکتِ خودت):
سرخ‌ترین جامه را بپوشان به لب‌هات و ببرشان شهرگردی
آنجا متمم هم داشت: کوتاه‌ترین دامنت را
و من لب‌هام سرخ‌ترین، دامنم کوتاه‌ترین، فرفر موهام دستِ باد، صورتم تحتِ نوازشِ آفتاب، از هتل زدم بیرون و یک راهِ صاف را..
اصلِ بزرگ:

Crying is the refuge of plain women, Pretty women go shopping .

و یک بنتون پیدا کردم،حراج‌دار، ارزان و نه مردم پاشنه‌اش را درآورده، نه مردم خاکش را به توبره کشیده، کفَش را لیس، بی هیچ مشتری دیگر، با یک فروشنده‌ی گی-طورِ مهربانِ کمک‌کن، که بگذارد تای همه چیز را باز
پاریس هیلتون-وار بسته بسته‌ی خرید در دست، خرامیدم توی خیابان
رفتم پیتزا-هات، به یاد سالادهای درهمِ فشرده با خواهره، بوفه‌ی سالادش اما فقیر، پیتزاش هم خیلی معمولی، به خودم قبولاندم که خوشمزه‌ترین
به خودم قبولاندم که چه خوشی گذرانده‌ام، چه همه‌چیز عالی
شب تا صبح مشق کردم، صبح یک لبخند گنده چسباندم روی صورتم

بعد
فهمیدم آنها عصر را اقیانوس، شب را تا دیر دیر شادخواری
بعد فهمیدم آنها، یعنی همه‌شان، همه جز من

این‌طور بود که یک روز آمد از پسِ تمامِ آن شب‌های تنهایی توی اتاق کار و چای، که من نشسته بودم دورِ میزِ بزرگِ اتاقِ کنفرانس و چشم‌هام را نمی‌توانستم نگه دارم که چک چک چک ازشان اشک نریزد
این‌طور بود که آن یک هفته شد تلخ‌ترین هفته‌ی زندگی من

حالا
این عصرهای خنکِ بستنیِ شکلاتیِ پرملات و چرخ چرخ توی پارکِ ملت
وقتی که شال را می‌گذارم که پایین بماند و تاب را می‌برم تا بالای بالا
وقتی الّا توی گوشم سامر تایمش را دارد و لیوینگِ ایزی‌‌اش را، و بیبیِ نینا سیمون جز او را کِر نمی‌کند
وقتی دارم به خودم می‌قبولانم چه زندگیِ خوبِ بی‌دغدغه‌ای دارم
یک لایه‌ی آب می‌آید روی چشمم، فکر می‌کنم حالا همه مجموعه‌های شادمانشان را دارند و من ایندیپندنتلی بلو؟

دشوار زندگی، هرگز برای ما، بی رزم مشترک آسان نمی شود

منِ روزها و روزها خانه‌نشین که حالا چه خبر می‌تواند باشد بیرون که امنیتِ این دیوارها را بدهم به جاش، دو روز ِ این حوالی را زدم به خیابان که هی راه و راه و راه هم که پاها برگردند به عادت و هم چفیه‌ی سبز را ابتیاع

خوش‌بینم من، خیال می‌کنم سبز سبز می‌پوشیم و خیابانِ انقلاب را که دیده‌ام چه پر هم می‌شود چنین روزی پُرتر می‌کنیم و سبز می‌کنیم و صدایمان صدای آن‌ها را هم می‌گیرد و می‌رود بالا بالا، علیه ظلم، علیه حق‌کشی.. چه فرق می‌کند اینجا،فلسطین؟.. که من دلم می‌خواست آن‌وقت که تمام لاتینوها ریخته بودند توی خیابان و مردک سرخ‌پوش مهمانی آمده بود اینجا دغدغه‌هایمان کم‌تر بود و می‌توانستیم برویم نو مور چاوز فریاد کنیم، چه فرق‌ می‌کند قتل؟ چه فرق می‌کند پستی و پلشتی و رذالت؟.. نامردمی؟

زود که می‌رسیم، پیشانی سفید هم که باشیم، سه سبز بر سر، قاطیِ دسته‌ی آن‌ها می‌شویم، الله‌اکبرمان که مشترک، مرگ‌بر هم که در مراممان نیست، خونمان هم که هدیه‌ی به هیچ‌کس و چیزمان نیست، رهبر هم که نداشته‌ایم هیچ‌وقت؛ بعد دسته هی با تعجب برمی‌گردد عقب، ببیند چه‌طور می‌شود که هی الله‌اکبرها بلندبلند و باقیِ حرف‌هاشان کم

کمیم، فرق داریم، راه را می‌اندازیم به ورِ دیگر، بولوارِ کشاورز، دوربین‌های مهم که اینجا نیستند، نیامده بودیم مگر که ثبت شویم؟ ثابت شویم که هستیم، هنوز.. به آنهایی که پشتِ میله‌های سبزِ دانشگاهِ تهران خودشان را قایم یا به آنها که در افقیِ موازی در حالِ حرکت

احمقم من، زیاد که میشویم ذوق میکنم، بعد می‌بینم هنوز هم همان اما برادری ندارم؛ بلندگوی آنها می‌گوید الله‌اکبر، الله‌اکبر می‌شود حرفِ دشمن، واگذار میشود، خدا مالِ شما؛ بلندگو می‌گوید مرگ بر اسراییل، اسراییل می‌شود دوست، یک‌جورِ انگار مادرِ خودتی فریاد می‌زنند مرگ بر روسیه
‌‎ اسراییل که مادر من نیست، خدا که واگذارکردنی نیست، مرگ بر که در مرامِ من..
که روزهای سرخوشیِ قبل از انتخابات بود و توی همین ولی‌عصر یک دسته راه افتاده بود خاتمی گفته به من، زنده باشد دشمنِ من، که هی هی چه یادم رفته بود این قدیمی را، و هه که حالا زنده باد هم نه، همان دلم از مرگ بیزار است، که مرگِ اهرمن‌خو آدمی‌خوار است با آن صدای آقای دولت‌آبادی ، از پشتِ آن سبیل‌ها

چوب دو سر گهیم من، با این چفیه‌ی سبز بر سرم، آن‌ها توی صورتم تف می‌کنند که مرگ بر منافق و اینها وقتی دادم می‌رود بالا که عکس‌های فلسطین را چرا پاره دشمنم می‌انگارند.. من منافق نیستم، دشمن نیستم، روسیه مادرِ من نیست، اسراییل مادرِ من نیست، اهلِ یک کشور بهتر اگر بودم، اهلِ یک کشورِ کم‌دغدغه‌تر، فلسطین آنجایی می‌شد که آرمان‌خواهی جوانانه‌ام را صرفش می‌کردم، امروزها که بیشتر از هروقتی درد-داری زندگی‌شان را حس می‌کنم

توی خیابان‌ها کم‌آدم‌تر که راه می‌رویم، دو انگشت‌های رو به بالای از ماشین بیرون‌آمده هست، خانوم‌ها هستند که اولِ صبحی یکی‌شان که خیلی هم قیافه‌ش مدرن فوت می‌کند بهمان که دعایتان کردم، لبخند بزرگِ است که ردوبدل می‌شود با دخترِ چادریِ سبز، یا آن آقای سن‌دارِ خیلی چاقِ خیلی بسیجی‌طور که کنارِ بولوار ایستاده بود و میرحسین، میرحسین بر لب؛
توی شلوغی اما... من آدمِ حل شدن نیستم، آدمِ ما شدن

از پس ِ معجر، عابر ِ خسته را، به آستين ِ سبز، بوسه‌يي

ما بچه‌های جنگیم، بجنگ تا بجنگیم.. نه راستش این نیست، یعنی بچه‌ی جنگ که هستم من، اما خاطره ازش ندارم، یعنی خاطره‌ی قوتِ قلب‌‌دهنده و سفت‌گردان که اووووه، چه خشونتِ عریان‌ها را که از سر نگذرانده‌ایم ما، که باتوم و اشک‌آور در برابرش شوخی... فوقش یکی-دو موشک‌بارانِ زیرِ پله‌ای باشد و چند پناهگاهِ گروهی؛ این که بجنگ تا بجنگیم اما بیشتر اثرِ آن لالایی‌هاست که نخواب آروم تو یک لحظه و الخ، و هم این که نجنگیم چه‌کار؟؟ جریانِ همان دفاعی است که می‌شود مقدس

نه، قصدم تاریخ‌گویی نیست، که به وزارت انتخاب نشده‌ام که تعیین برنامه‌هام از من در خانواده‌ای متدین تولد یافته‌ام آغاز شود و باز هشت‌دقیقه اضافه....، نه فقط می‌خواستم یادم بیاورم ما نوجوان‌های اصلاحاتیم، گرچه بیشتریِ وقتش، درستیِ وقتش، رای دهنده هم نبودیم، ما نوجوان‌های فرارِ از مدرسه بودیم برای خریدنِ یک روزنامه که توش نوشته باشد حجاریان هنوز نفس می‌کشد، و داد داد سرِ کلاس کنفرانسِ برلین را تعریف، ما بچه‌های شورای مدرسه بودیم که بزرگترین سوالمان در جلسه‌ی پرسش و پاسخِ با مسئولین پی‌گیری قتلِ فروهرها بود (و فکر کن توی همان جلسه یک دختری پرسید سنگِ این یارو را چرا انقدر به سینه می‌زنید؟ چون که دخترش خواننده؟؟؟)، و عصرهایمان قسمت می‌شد توی ان‌جی‌اوها و سخنرانی‌ها و یک‌وقتی هم میتینگ‌های جابه‌جای شهر که بشناسیم این آدم‌هایی را که قرار بود مجلسِ ششممان را بسازند، (و من حالا قیافه‌ی عصبانیِ دردکشِ صفایی فراهانی را می‌بینم و به جای آن روزها که هیچ دوستش نداشتم باورش می‌کنم)

تابستانِ شانزده‌سالگی کارگاه‌های بچه‌های زمین بود در کوچه‌ی هفدهم ولنجک و آن همه کلاس که اسم‌های مطنطنِ زیبا داشت با استادهای هیجان‌انگیز یکی-دو خیابانِ آنورتر ِ گفتگوی تمدن‌ها... که این‌ور دکتر صدریا که غول بود یک چیزِ جامعه‌شناسی درس می‌داد و چیستا آن‌ور تاتر ( و من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت عطای مهاجرانی لعنتیِ کوفتی را نبخشیدم برای ریدنش در گفتگوی تمدن‌ها)، کم‌کم زمزمه‌های تغییر رشته‌مان را بلند کرده بودیم توی خانه‌هایمان

سالِ بعد، قطعی که کردم مهندس نخواهم شدنم را، دو گزینه بود پیشِ رو، هر دو هم خواستِ دیرینه، تغییر رشته به انسانی که علوم سیاسی مثلا، یا هنر که سینما مثلا.. برای مشورتِ اولی، یک گزینه بود پیشِ رو، که آشنا، و خوب در حرفه‌اش، علیرضای رجایی، (که توی برگه‌های تبلیغاتیِ دوی خردادی‌ها چه‌قدر اسمِ یکی از آدم‌های لیست را که قبولش نداشتیم -کی را واقعن؟- خط زده بودیم و به‌جاش اسمِ ایشان را نوشته که کاندیدای ملی‌-مذهبی‌ها، و من چه‌قدر حرص خوردم وقتی که سی‌امِ تهران او بود و یک‌هو -دشمنِ آن‌همه سال و دوستِ حالای از ناچاری- به جاش آمد بالا)، بعد آقای رجایی کجا بود آن‌وقت؟ زندان!، این شد که گزینه‌ی دوم باقی ماند، هنر

این‌طور شد که ما، نوجوان‌های یک‌سال کوچکترِ اصلاحات (آخرین هم ما نبودیم ؟)، رفتیم پیِ هنر، و مدام آشنای از خیلی قبل بود، بچه‌ی زمینی و ان‌جی‌اویی بود که در این سال‌ها من دیدم در دانشگاهمان، در نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها.. اما اقامت دائم نگزیدیم در آن جزیره‌ی بی‌خیالیِ بی‌زمان/مکانی که همیشه‌ی تاریخ، هنری‌ها را منتسب می‌کردند به اهلیتش.. و من این را همان اولین دقیقه‌های مبارزه به اطمینان دریافتم که دوربینم از بالای پلِ عابرِ دمِ روزنامه‌ی اطلاعات آدم‌های پایین را پایید و نُه از دَهِشان آشنا و هم‌ریشه

اصلا چه وقتِ این حرف‌ها؟ حالا که فرقی ندارد چه کاره‌گی، سن، طبقه.. که چشم‌هایمان پر می‌شود از برقِ شیطنتِ همدستی به غریبه‌ترین‌ها به خاطرِ یک نوارِ سبزِ کوچکِ روی مچ... این‌ها را برای خواهره هست که می‌نویسم، که بدشانسی آورد، که گذاشتند تغییر رشته‌اش را داد، انتخابش را کرد و بعد رشته‌اش را اعلام کردند به عنوانِ متهمِ درجه‌ی اول.. اما چه قندی ته دلِ آدم آب می‌شود ازین عاملِ ترسشان بودنِ بالذات، نه؟

روزهای اولِ دانشگاه، مقدمه‌ی کتابِ عکاسی خبری کوبید توی سرم، به قصدِ تغییر دنیا اگر می‌خواهید واردِ این حرفه شوید اشتباه آمده‌اید که مثلِ هرکارِ دیگر وابسته است به دنیای سرمایه و سیاست و تصمیمِ بزرگانش، (این که من تا حالای بزرگ‌سالی و محافظه‌کاری و واقع‌بینی باورش کردم یا نه، بماند).. اما انگار که از دستِ تو کاری برآمدنی باشد، بچه‌ی جنگ و نوجوانِ اصلاحات هم که نباشی، تازه‌جوانِ بهارِ تهرانی آخر دخترک، وایسا، لولوی خواب‌هایشان شو، برو جلو

There is something wrong with me besides melancholia

the history of melancholia
includes all of us.
Charles Bukowski

آن‌شب
هنوز بیست ساله بودم
ته‌های خرداد هزار و سی‌صد و هشتاد و چهار

دستِ اول را باخته بودیم
بیزارِ از آدم‌های دورِ دوم
دلمان را راضی می‌کردیم به شیطانِ کمتر
گفتیم آخرین شب است، اگر که این یکی
قصه‌های ترسناک ترسناک ساختیم، اگر که این یکی...

برق رفت، آخرین شبمان به تاریکی گذشت و حرف، حرف و نگرانی.. خوش هم اما
این یکی آدم رییس شد؛ شب‌های ما تمام نشد، کم شد، پر حرف شد

قصه‌های ترسناکمان چه فانتزی‌های خوش‌لعابی بود


چندتای آدم‌های آن شب هنوز توی این شهر راه می‌روند؟