هرگز کسي اين‌گونه فجيع به کشتن ِ خود برنخاست که من به زنده‌گي

آخر تو در زندگی دنبالِ چی هستی؟ چرا هرکاری از دستت بربیاد می‌کنی تا به دستِ خودت خودت را به گا... بدهی؟
سانتیاگو لبخند زد: چون مازوخیست هستم*

سانتیاگو خودش را به گا داد، با به میانه راضی شدن، با متوسط‌‌‌‌ الحالی‌ش، که انتقام از ‌خودش، طبقه‌ش، خانواده‌ش، کمال‌طلبی
من خودم را به گا می‌دهم، با افراط، با تفریط، با اگر قرار نیست بهترین نصیبم می‌باید که بدترین.. که انتقام از خودم، از کمال‌طلبی‌م

پیِ چی بودم مگر من در تمامیِ این سال‌ها؟ جز از خمیر مایه‌ی یک لحظه‌ی یکتا، تصویرِ بی‌نقص ساختن.. برای خاطرِ زیبایی.
لحظه‌ی یکتام را می‌برم به زشت‌ترین جا، چه اسمِ مسخره‌ای دارد هنرهای زیبا، آخرین مدافعش کی بود؟ دیکتاتور بزرگ؟.. من طرفدارِ زشتی‌ام، وقتی دستم بسته است از ساختنِ زیبایی.. این‌طور است که طلایی و صورتی را شره می‌دهم روی تصاویرم، باشد که زشت باشید، باشد که زشت‌ترین، باشد که عق‌آور.. این‌طور است که سبعیت را می‌برم به لحظه‌ای که قرار بود نرم‌ترین، ناخواسته‌ترین را می‌کنم خواسته‌م، پشتِ پا می‌زنم به تمامِ اصولِ خودساخته، به تمامِ راه‌ها که رفته‌ام یا نرفته تا فراچنگِ آوردنِ بهترینِ لحظات - آن‌جورکه من می‌ساختمش در رویا-، که کسی سزاوارتر از من نبود به آن

مازوخیست هستم

*گفتگو در کاتدرال- ماریو بارگاس یوسا- عبدالله کوثری