، اینو برای تو نوشته بودم ، انقدر دور که واقعیتش به یادم نمی آد

برای تکرار خاطرات نیست که اینجا می نویسمش

میخوام از توی دفترم پاره بشه .)

دستهات آموخته ی این کار نیست ، با تقدیس حرکت می کنند روی تن من ، انگار که روی سه تارت

وگاهی با خشونت ، انگار که زخمه های از سر عصیان

می بندم چشم هایم را ، اشک دارند ، نباید ببینیشان

که مبادا بپرسی ،

که مبادا بگویم ،

دیگری را ترجیح می دهم به جای تو ، اینجا درکنار من

چشمهات نیستند ، مثل وقتی که ساز دست می گیری

من هشیارم ، هشیارم و درد می کشم نخواستن تو را ،

هشیاریم طلب نمی کند لمس شدنی این چنین را

دست هایی آموخته می خواهد که سکرآورانه لمسش کنند ، از سر شهوت

سپاس می گویی جهان طبیعت را به خاطر حضور من ،

من ، اما ، عام تر کلماتی می خواهم ، در خور لحظه

تهوع حماقتم نمی گذارد که ببوسمت ،

نمی گذارد که نباشم ،

درد می کشم

...