داشتم فکر می کردم وا می رود تنم
از هم می پاشاندم داغی هوا

فکر کردم چهارشنبه ی چندم ماه بود که باران زد
که سبزها هنوز سبز سبز بودند ، شارپنس دنیا بالا بود هنوز
از اون روزها که حس می کنی عاشق بهاری
باران تمام شده بود ، شهر خيس و تازه بود ، شيشه را کشيده بودم پايين
باد می خورد توی صورتم ، گنبد آبی سرمديريت پيدا بود میان سبزها و آبی آسمان و قلنبگی سفید ابرها
..فکر کردم از ان روزهاست که باید یادم بماند ، از آن روزها که حس می کنی بهار
ناظری می خواند
شعر مهم بود ، دوست گفت ياد مرگ می اندازدش
شعر يادم نيست
يادم هست که ناظری بود که می خواند ، صداش یادم نیست ،حسش مانده فقط
بعد توی شولوغی ترافیک دم باشگاه تنیس استقلال
وقتی من پر بودم از ناظری و سبز و آبی و حس باران مانده در هوا
وقتی دوست داشت از مرگ کسی می گفت به خاطر عشق
ناگهان چشمم افتاد به
قلنبه ی روی سر کچل حاج آقای راننده ی ماشین جلویی
فکر کردم از آن چیزهاست که یادم می ماند ، از آن چیزهاست که غلبه می کند بر تمام تصویرهای خوب
که همیشه توی آن خیابان یادم می آید ، با آن آلبوم ناظری به یادش می افتم
از آن چیزهاست که گره می خورد به روز باران خورده ی بهاری ، به مرگ به خاطر عشق

فکر کردم وا می رود تنم
از هم می پاشاندم داغی هوا
فکر کردم چهارشنبه ی چندم ماه بود که باران زد
که دوستیمان هنوز بزرگ و قوی بود
که شبش توی ایوان خانه ی هنرمندان خودم را بغل کرده بودم تا سردیم کم شود
توی سه هفته سرما شد گرما
دوستیمان کوچک و بی رنگ شد
ایوان خانه ی هنرمندان تمام
سه هفته از کافه نشینی با رفیق هرروزه می گذرد

شب رعد و برق وحشی بود
صدای باران انقدر زیاد که انگار باران های شلنگی سریال ها
میل به چرخ چرخ خوردن ، خیس خیس شدن
پنجره را باز کردم
چراغ ها را خاموش
فرو رفتم توی تخت
تصویر یک شب بارانی را ساختم
صدای قهقه هام هنوز می پیچد چرخ چرخ خوران زیر باران

پ.ن : نازلی جونم به خدا خودمم متنفرم از پینگ بی خودی
اما این حضرت لاک غلط گیر رو چه کنم
..به خاطر سه تا نقطه ی ناقابل