Dancer in the dark

دامن قرمزم رو می پوشم .. روز خریدش هم فکر کرده بودم چنین شبی
سال قبل تصمیم گرفته بودیم با لباس کردی .. تابستان پیش تابستان بی کامکارها بود ، این تابستان هم
مرداد که نشده بود و آقاهه گفت آبان .. فکر کردم آبان که نمی شود کاخ .. از سالن وزارت کشور متنفرم من

پارت یک فارسی .. خمیازه می کشم .. فکر می کنم شاید ایراد از این شعرهای نوست که نمی نشینند در این قالب
جمله ی معترضه : شجریان مگر غوغا نمی کند وقت زمستان و فریاد -
- یا حتی شهرام ناظری وقتی تو را من چشم در راهم می خواند و سهراب خوانی هاش هم
.. ولی لنگستون هیوز با این آوا و ادوات ( و آن فتحه ی آزارنده ی روی س می سرایم ) دیگه

آدم محبوب من هم که همانا خانوم صبای حالا اینهمه چاق است هم که اصلا پروجکت نمی شوند روی پرده
انقدر صداهای نکره شنیده ام که سوپرانو سوت می کشد توی گوشم
دلم باس ادا دار آقا پشنگ را می خواهد
نیامده ام که فارسی بشنوم .. پاهام را بغل می کنم .. بیچاره دامن قرمزم

پارت دو .. با لباس های برق برقوشون که میان روی استیج ، همه شادی می کنن
خواننده ی مهمان خوب است .. خیلی .. گیان گیان دوست دارم
هیچ آهنگی اما تکان تکانت نمی دهد
من منتظر هلپرکه ی اعانه ای آخرم .. بوتورای
شروع که می شود .. همه که جیغ می زنند .. دست ها که می رود بالا
شانه ها .. پاها .. قاسم خان .. چراغها را نیمه روشن می کنند و زودتر روشن روشن
مرد ریشو که ده ها بار ترسناک تر است از ریش دارهای سرخرمن خودمان ، آدم ها را می نشاند
.. شانه ها را اما .. دست ها را اما
از سالن وزارت کشور متنفرم من

نود درصد آدم ها آمده اند کردی بشنوند .. هشتاد درصدشان اینجور مشتاق شادیند
چرا پس ؟؟

دامن قرمزم حالا خوشحال است .. اما مست نیست