She died without a whisper

گفت سیاه نپوش ، هنوز که خبری نشده
کت سفید پوشیده بود خود مامان
مامان بزرگ روسری سبز سرش بود ، گفت توی بیمارستان .. برای روحیه ی مریض ها
باقی هم همه رنگ دار شاد
انگار افتادن ِ از آن ور .. ما همه خوبیم و هیچ اتفاقی نیافتاده
من اما هیچ رنگ نداشتم
فکر کردم من چه بی رحمم که زودتر رفته ام به پیشواز
چه راحت پذیرفته ام
لب هام را پررنگ کردم
صدا با ناز تهوع آور داشت می گفت نه من نرفتم ، غش می کنم توی بیمارستان
فکر کردم این صدای من نیست ، همش تقصیر این دامن است و رنگ لب ها
توی بیمارستان سست شده بود پاهام
بابا گفت نرو ، تو نه ، بگذار تصویر آخرت خوب باشد
همه رفته بودند ، من نه
روم را کرده بودم به پنجره ، لب هام را گازگرفته بودم
همه ش تقصیر هیچکاک بود و فیلم کوتاش که سینمای ماورا بیرون کشیده بود از آرشیو
وگرنه ما که پذیرفته بودیم
الان گیاهه و یه کم دیگه هم نیست
به همان راحتی پریچه وقتی این ها را می گفت توی آپ تاون گرلز
مامان گفت پاش تکان می خورده ، یاد انگشت مرد افتاده بود و مونولوگ ذهنیش ، من زنده ام ، زنده ام

رفتیم ؛ انگار نه انگار ، معاشرت کردیم و شب برگشتیم ، بی مامان
روابط زنجیره ای مادرها و دخترها .. من نسل چهارمم ، می توانم که نباشم
یک مقدار زود جنبیده بودیم من یا آن دختر دیگر، نسل پنجم هم بود الان .. چه می نامندش ؟ نتیجه ؟
چندبار هم از بابا پرسیدم کار بدی نکردم که نرفتم ملاقات
یکجور قاطعی هی گفت نه
صبح زنگ زد که تمام شد
یک قطره هم نچکیده از چشمم ، فکر می کنم چه ساده ، چه به سادگی ، می پذیرم
حالا هربار وارد آن خانه که می شویم لازم نیست تند برویم پیشش و سلام و بوسه بوسه
یا هی که می گفت تو پاکی دعا کن سرنماز ، بدتر ازین نشم
! و من توی دلم هه! پاک ! نماز ! هه
بعد آخر شب ها واقعا دعا .. حالا پس نمی توانم که نپذیرم
تمام شد .. دیگر نمی توانم پز بدهم به آدم ها که مادربزرگ های دورترم هم هستند
توی این سال ها که من هی بزرگ شدم ، آن ها یکی یکی پر