و بالا می رویم

چه قدر آدم ها لحظات هیجان انگیزشان را روی بلندی ها می گذرانند؟

بالا کشیدن از درخت ها؟
صعود به قله ها؟
یا شهری ترش.. پل ها و پشت بام ها و بام های شهر؟

مریضی ِ من آن روزی شهری شد که کک عکاسی ماشین ها از روی پل های عابر افتاد به جانم
در واقع کلی از پل های عابر را امتحان کردم تا برسم به عکسی که کس دیگر گرفته بود و من نمی دانستم که کجا
و نشد
آخر پرسیدم
و هاه! پشت بامی در کار بود و نه پلی
نه، نه، قبل ترش بود که میان کلاس ها خیابان زشتی که به توحید می رسید را می رفتیم بالا
، به بهانه ی کباب ترکی لابد،
و می ایستادیم روی پل و خیره به پایین
یا خیلی قبل تر .. شب هایی که تمام فامیل سعیشان را می کردند تا از بالای تپه پرواز نشانم دهند که آزادی کجاست
بعد شب های سرد آن زمستان بود که می رفتیم روی یکی از پل های همین حوالی
و آن همه نورهای تند – رونده
و شبی که فرداش ولنتاین بود و ما سه نفر بودیم زانوها در بغل
که مرد تلوتلو خوران می خواست پتوش را بدهد به ما
و حالا هی اصرار که به خدا شب اینجا نمی خوابیم، خانه ی مان همین حوالیست
که هی گفتی چه مهربانند بعضی آدم ها
و هدف همین بود اصلا از بالارفتن
که فکر کنیم چه زیادند آدم ها
چه خوب هم لابد تویشان یافت می شود
این اواخر فقط گاهی یازده طبقه را می رفتیم بالا.. و اتوبان های دور و ور.. و برج های دور و ور

حالا باز بالاروی شده تفریحم
که از همه ی کارهای هیجان انگیز دنیا، می رویم بام تهران
برای ثابت ثبت نمودن فالوس شهر تلاش می کنیم
باد میاید
صدای موزیک های درهم مردم
من چرت ِ چرت می بافم
و آسمان چرک ِ این شهر یک ستاره هم ندارد