من که مالک اندام خود نیستم ، پس چگونه می توانم آن را تصاحب کنم ؟

اولش سبزی کاهو و قرمزی گوجه و یه کمم نارنجی هویج و ژله ها هم که همین رنگیا بودن

بعد دقیقا یه قاشق و نیم پلو و گوشت
بعد دونه دونه ی جوهای سوپ
وسطاش هم تمامی قطرات آب نوشیده شده
خم شدم روی سفیدی توالت و نور پاششی خوشرنگ کننده هم بالای سرم
که بعد ِ هر مرحله فکر می کنم چه حیف که دوربین ندارم
چه تصویر بدیعی دارم خلق می کنم
سری قبلش هم قهوه ای بستنی ِخونه بوده و قهوه ی ورود که تصویر زیاد دلچسبیم نمی ساخته
بی خیال خوردن می شم
نزدیکای یکه که می ریم خونه وچه لیموناد می خوام که هه ! کافه ی باز!! و آب اناری ها هم که بستن حتی
که خواهره یه کوکتل لیمو – گریپ فروت قوی می ده دستم
که معدهه قول می ده باش بازی بازی کنه و نریزتش بیرون

سیاه سفیدای دهه سی شبانه
پرتره های ترک خورده از خانومای کلاه چسبون به سر
که سرمونو می بردیم بالا و گذشتن زمانو می دیدیم
و آخراش داشت رنگی می شد
و ترسناک بود
و من تشنه بودم هی
که رفتم توی آشپزخونه که هی آب و هیچ انگار
تنمو ول کردم روی خنکی سرامیکا

امروز ، خانوم مربع سبز که گفت کافه .. چه دلمم خواست .. اگر کافه ی لیموناددارم باز بود فقط
که ضمانتی برای نگهداری باقی چیزها در تن نیست
خوب نیست برای معاشرت اول
حیف شد