پای در پای ِِآفتابی بی مصرف که پیمانه می کنم

این بار واقعا امام وکیشن بدتر ازین نمی شود

خانه ی مان که نصفه
شهر که می گویند در سکوت مرگ
من که پرده ها را کشیده
همه جا که تعطیل
زردک های آدم ها که خاکستری چشم بسته
هیچ کس هم که جدی نگرفت برویم مرقد مطهر عکاسی از آدم ها

شوهرم لابد که دل سرد شده از من
یک روز آمد عکس های من را دیدیم
یک روز آمد عکس های او را دیدیم
و امروز حتی خبر هم نگرفته ایم از هم
عکس زیادی هم نمانده برای دیدن

من البته امیدوارم
همین امید است .. همین ایمان به بهبودی اوضاع
همین رویابافی های ابلهانه ام
که این رخوت ها می شوند هجویه ای از زندگی و می شود که تابشان آورد
من امیدوارم ، هنوز .. من ، هنوز امیدوارم
شاید فردا آدم ها یادشان افتاد می شود معاشرت کرد
شاید فردا آدمی پیدا شد که حرف دیگری می زد
شاید فردا پرده را باز کنم
بنشینم با مستطیل آفتاب ِ روی زمینم به بازی .. مثل این زن

همین شهر ساکت ماتم زده است که باید ازش گریخت
که باید ساعت های ترافیک راه های احمقانه را پذیرفت
و گریخت
حتی اگر تمام زندگیت تعطیلی باشد
که فکر کنی وقت دیگری می گریزم ، وقت دیگری از شلوغی می گریزم
از شلوغی نباید ... خلوت خاکستری است که باید ازش حذر کرد
سفر باید کرد
و هیچ به دنبال حضر نبود