رثای قتل عام و خون پامال تبار آن شهیدان را

صبحِ چه ابری، چه آفتابی آه.. که دارم فکر می‌کنم چه‌جور خوش‌ترش کنم
دورِ اولِ صبحانه/روزنامه تمام شده تازه.. غرشِ موبایل.. من که می‌شینم روی سرامیک‌های کفِ آشپزخانه
‎من که اشک توی چشم‌هاش.. آن‌یکیِ توی من تعجب،تعجب که هیچ فکرش را می‌کردی برای مرگِ آیت‌الله خیسیِ چشم‌هات را؟
که آن‌ورِ تاریخ اگر بود، علی‌رغم جز نیکی نشنیدنِ این‌سال‌ها، علی‌رغمِ ارادتِ خانواده، می‌گفتی راحت شد پیرمرد و سر برمی‌گرداندی به کارِ خودت.. حالا نشسته‌ای که ازین به بعد چطور؟ که بزرگ-پشتیبانِ مذهبی هم پَر

در شرایطِ کنونی که من ساکنش، هیچ برنامه نباید بگذاری، که صبحِ آفتابت همش از الجزیره به فرانس24 و خبرای دیگرون رو دنبال کردنِ توی گودر، مبهوت، و بی‌شرفا،بی‌شرفا دریغ از یک زیرنویس توی رسانه‌ی ملی‌تان؟.. و عصر حوله به تن، پای آینه که آماده‌ شدن برای دیداری، می‌فهمی سیاه‌تر باید بپوشی و شبانه راهی

چه کوچیک بود تنِ پیرمردِ توی حبابِ شیشه.. چه بزرگ بوده که این‌همه مردم، این همه اشک، این جوونای حالا که هق‌هق‌شون بلنده که از وقتی به دنیا اومدن پیرمرد لای همین دیوارای اندرونی-بیرونی‌ش بوده، با اون کابینای امنیتیِ سرِ کوچه، که این هیکلای گنده- که تیپیکِ اطلاعاتیِ دهه شصت- هنوز قرق کردن سرِ کوچه‌شو و سرتاپا براندازت می‌کنن و به طعنه که اینا عزادارن؟ اینا همشون عزادارن... و عزا ندیدی تو هنوز، که صبح می‌شه و اون‌وقت خیابونای شهر رو ماییم که قرق می‌کنیم و اون‌وقت شما، اگه یه ذره آینده‌نگر باشید، می‌شینید به عزای همه‌چیزِ بی‌چیزی‌تون که داره از دستتون در می‌ره ‎

داد می‌زنیم، داد می‌زنیم، داد می‌زنیم.. چه کیفی‌ام داره که تندترین شعارا، مرگ‌بر که به زبونت نمی‌اومده، توی دارالعباده‌ی قم، چه حالی وقتی آدمِ کناریت، عمامه به سر، همراهِ جمعیت فریاد می‌زنه که ولا-یتش باطله.. توی شهرِ آقای تمساح، دولتِ مص-باح نمی‌خوایم.. که از تهِ‌تهِ دلت جن-تیِ لعنتی.. داد می‌زنیم، داد می‌زنیم، داد می‌زنیم.. ان‌قدر که هر بارِ حسین گفتن سه تا خش می‌کشه توی گلوم از سه دندونه‌ی سین.. ان‌قدر که گلوم تموم شه و برم پایین‌تر و همه‌ی احشای درونم بریزن بیرون از توی فریادا
دهِ شب، شبِ چله‌ای که یلدایی نکرد واسه‌ی ما، پنجره رو باز می‌کنم و این‌بار محتویاتِ سَرمه که خالی می‌شه وقتِ الله‌اکبرا
بس که زوری نمونده توی جونم، انگار یه حجمِ خالی باشم شناور توی تمامِ اون لحظه‌های سرشار

چه بزرگ بود پیرمرد، چه راحت خوابیده بود، که حالا پای ما رو واکرده به اون شهرِ ممنوع، و ما ان‌قدر فریاد می‌زنیم و پا می‌کوبیم که آشفته بشه خوابِ ستمگر، تاوانِ کمترینی که باید پس بده برای لالایی شبانه‌ی ‌سال‌های حصرِ آیت‌الله، برای صدای موشک‌های بچه‌گی‌های ما، برای کابوسِ صبح‌های تیرِ بزرگ‌ترهای ما

مرده‌گان ِ اين سال، عاشق‌ترين ِ زنده‌گان بوده‌اند.. مرگ ازین بهینه‌تر ندیده بودم من

و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت

دستیِ سمتِ راستِ صندلی را کنده‌ام، این‌جور وقتی کامپیوتر می‌نشیند روی شکمم، و صندلی را برمی‌گردانم که پاهام دراز سوی تخت، که سرِ دلِ استراحت صفحه‌های بازکرده را موردِ مداقه.. ماوس هم می‌خزد روی صندلی-کنارِ من، و دستِ راست راحت جاخوش می‌کند روش. و لازم به توضیح است که اینجانب انسانی‌ست ماوس-محتاج، یعنی کار از من برنمی‌آید بی این قزمیتِ سیاهِ جان‌سخت که مدام پرتِ زمین می‌شود، و بدقلق بازی هم درنمی‌آورد وقتِ توی کامپیوترهای دیگر کردنش، و جا اگر بماند، جایی که من کلاهم هم اگر افتاده باشد نروم شاید، پیِ این می‌روم

ساکنِ سردخانه که من هستم، و هم جزوِ انجمنِ لختی‌ها - جز جوراب (ترجیحن از گونه‌ی گرمالوی نرم) که آمدنِ فصلِ سرد را انتظار می‌کشم تا بشود جزئی از تنم-، سرما که طاقتِ منِ (مچاله، پادراز، اما نه هیچ‌وقت آن‌جورِ بایدِ نشستنِ) روی صندلی را بفرساید، یک پتوی سفری پیچیده می‌شود به دورم، اما.. دستِ راست، دستِ ماوس-سَروَر، دستِ کارگر، بیرون می‌ماند از حجابِ پتو.. و این طور بوده است که دستِ راست مدام سردش است و سرما رفته است توی جانِ دستِ راست، و با دست‌کش هم که سازگار نیست کار کردن

ناله‌های دیگر هم می‌کند این دست، دستِ راست، که من که چیزها را جابه‌جا می‌کنم برات، که خشک می‌شوم ان‌قدر که حلقه گردِ دوربینت، و وانمی‌دهم جام در پیِ جام آخرِ هفته‌ها را.. که له می‌شوم شب‌ها زیرِ سرت.. می‌رقصم روی کاغذت وقتِ دو چشمِ ه را درآوردن.. که داغ می‌گذاری روی دلِ اشاره‌ام (نا به خواست و یا با آرزوها، و هردو هم که) بی‌حاصل.. و مشت می‌شوم برات، وی می‌دهم برات، و بارِ تمامِ ناگفته‌هات را به دوش می‌کشم وقتی وسطی‌م را هوا می‌کنی... حقم نیست گاهی هم لغزیدن روی پوستی، حتی اگر نه نرم، که سمباده‌ای.. حقم نیست لای موهای کسی پیچیدن؟.. سزاوار نیستم به نوازش، بوسیده شدن؟ .. وظیفه‌ی تو نیست که بتننانی‌ام توی دست‌های یک تنِ دیگر؟

تا هراس برش ندارد که سرنوشتش پستو‌خانه‌ی جیب‌هاست، شرمنده‌اش تا نباشم، گاهی می‌برمش به تفرج، ولش می‌دهم توی دستِ دیگری، می‌گذارم ستایش شود، نوازش شود.. شور اما ندارم که گسیل کنم توش، آن‌طور اشتیاقی که نوکِ انگشت‌هاش را سوزن‌سوزن کند، که جرقه برپاکند به وقتِ تماس، که دو تن را بکند دوپاره‌ی آتش.. حسرت به جانش که بالقوه‌اش چنین و نصیبش همین بی‌حس هرزه‌گردی‌های کوتاه‌زمان.. دستِ راست سردش است و انگار هیچ‌وقت گرم نخواهد شد

آیا زمانِ آن نرسیده‌ست که این دریچه باز شود، باز باز باز

دست‌هام را در باغچه نکاشته‌ام
سبز شده‌اند اما
دست‌کش‌ها را تنشان می‌کنم که چشمِ غیر نبیند، بعد خودم را که می‌رسانم به لودویگ که ولو، که پیشِ پسرها پیِ آرامش، آقای رستم اصرار که می‌باید پاک.. من اما تا فرداهاش هم یواش دست‌هام را می‌شورم که رنگش نرود، تا یادم نرود

یادم نرود چه‌قدر دانشگاهمان را عاشقم، که خانه‌ی امنِ منست
به همه‌ی پلیس‌ها می‌گویم باید بروم چارراهِ ولی‌عصر، یکی‌شان می‌گوید آن‌ور اشک‌آور زده‌اند، که یعنی نرو، این چیزها که دیگر تاثیر ندارد روی ما، یعنی که می‌روم، راه را هم که ببندید از کوچه و پس، می‌خندد... توی کوچه موتوری‌هایشان جولان می‌دهند، و اشک‌آور نیست که خیسی آورده به چشم‌هام، که آن مردِ پیر، با چشم‌های سرخ، و تکه‌ی مقوای نیم‌سوز در دستش ایستاده کنارِ کوچه که امدادِ گازخورده‌ها..

روبان و بادکنک و رنگ، از لای نرده‌ها که آن‌هم سبز، و آقای دمِ در راهم می‌دهد، و دانشگاهِ ما بسیجی ندارد، غیر ندارد، شعارِ مخالف ندارد.. بوم‌های سفید پهنِ زمینند و زردها و آبی‌ها را هم می‌زنیم تا بشوند سبز، و سبز‌های ما یک‌دست نیست و به یک غلظت نیست و قلم‌موها را صاف نمی‌کشیم و هرکس جهتی و شکلی، و روی سبزها یک استادِ نقاشی سفیدِ مبهم می‌کشد و یک دختر خطِ سرخ می‌کشد و یک مرد شعارِ رو می‌نویسد، آقا هنرست این، پلاکاردِ خیابانی نیست، خلاق‌ باشید.. و اینجا دانشگاه است، و شما بافرهنگ قرار است شده باشید، پس سنگ پرت نکنید، حتی اگر عام‌الفیل شد، و حرفِ زشت نزنید و شعارِ قشنگ بدهید و شعار را قشنگ بدهید که کجا هستند پس این موزیکی‌ها؟ که تحصن‌های ما مگر همش رنگ نبود و موسیقی؟

حراستِ دانشگاه شده دوست، تلفات هم دادند، که یکی‌شان سرشکسته از سنگِ بیرونی‌ها.. وقتِ خانه رفتن که می‌شود با آقای حراستی ‎
می‌خندیم که باید بشود پلیسِ مدرسه، ردمان کند از خیابان تا برسیم به اتوبوس‌های کرج‌-رو، اتوبوس‌ها را می‌آورند داخل، ماها را از درِ پشتی فراری می‌دهند، کمکمان می‌کنند شبیهِ دانشجوها نباشیم، شالِ نارنجی پسر را می‌گویند به جای مقنعه‌ی دختر، به موهای پریشانِ من می‌گوید خیلی هم خوب

بعد من هی راه می‌روم، یک بوسه هم توی انقلاب می‌شود نصیبم از مادرِ دوستی، و من چه‌قدر این ماچ و بغل‌های وسطِ مبارزه را هستم، که گرمای انسانی‌‌ش با آدم می‌ماند، دیگر جدل نمی‌کنم که برسم به میدان، می‌روم به سمتِ بالا، هی راه می‌روم، و برای خودم همراه‌شو عزیز می‌خوانم، و این‌طورست که من یک شانزده آذرِ عقده-درکن داشته‌ام، و جنگ ندیده‌ام و دادهام را زده‌ام و دوستی دیده‌ام... تا شب خواهره با غمگینی از اولین روزش بگوید که چه‌قدر درد دارد این هم‌خانه‌گی با دشمن که امروز میله‌ی پرچمشان را حواله‌ی کمرت کنند و فردا کنارِ دستِ هم نشسته باشید در کلاسِ درس، و این درس که اینها می‌خوانند چرا آدمشان نمی‌کند پس؟
‎

When you're smiling the whole world smiles with you

‎نشسته بودم روی صندلی برعکس، آفتاب زردی‌ش را می‌کرد توی چشمم، می‌پیچید لای موهام که فرفرتر شده بود از آن دانه‌های سفید که هی قاچاقی سوارش شده بودند وقتِ شال را از سرانداختن انگار که من حواسم نیست، دینو توی گوشم خوشحالی می‌کرد، تنم لَختیِ ولیش بود، لب‌هام تکان‌تکانِ ریزشان بود که کش بیایند و بشوند لبخند.. فکر کردم انگار در لحظه معشوق نقاب از رخ برکشیده باشد، مرا فراخوانده باشد، این راه که می‌رود بالا برساند مرا به او.. دیدم رضایته بیشتر از این‌هاست، فرای همه‌ی مردانِ من که دارمشان، آن‌ورتر از خواستنِ کسی که نیست.. فکر کردم آخ زن‌های خیسِ خموده‌ روبروی من، فکرش را هم نمی‌کنید چندتا عکاس حالا دلشان می‌خواست جای شما باشند، برای ثبتِ این لحظه، این مجسمه‌‌ی‌خوش‌بختی که منم، فکر کردم این لبخندِ تابناک را که نمی‌شود بازسازی.. حیف که تمامِ عکس‌های من انگار که از سنگند

__
‎
پنج‌شنبه، برفِ نو، برفِ نو سلام سلام‌مان بود، یعنی رسمی‌ش، وگرنه که دیروزش هم نمکی آمد که من تا آمدم خبرش را پانویسِ نامه‌ام کنم جا داده بود به آفتاب، شالِ پیچیده به دور را برگرداندم سرِ جاش که آماده‌ی رفتن، نه که کسی/جایی منتظرم، نه که دلمِ پرپرِ اولین قدم‌های برفی، برای این که رفتن هم فعلی است از افعالِ زمین.. تا خودم را لوس کنم گفتم داری بیرون می‌اندازیم توی بوران، تا لوسی‌م بی‌جواب نماند نیم‌ساعت بیشتر...

سرم را که بردم بالا، که سفید و سفیدِ ریزریز ریزان هم، یادم هم نبود به شما، گفتم که این‌روزها- خلافِ پارسالی‌ها- ازتان که می‌گذرم غمگین نیستم، خوشحال‌تان هم نیستم، می‌گذرمتان، فقط

از لحظه‌ای كه بچه‌ها توانستند بر روی تخته حرف "سنگ" را بنويسند

من حواسم بود که نصفِ همکلاسی‌های چهارم و پنجمِ آن مدرسه‌ی ته‌های مقصودبیک، که آخرش هم معلوممان نشد باید دکترحسابی صداش کنیم یا شهید دربندی، دلشان می‌رفت که بفهمند آن دخترِ درازِ لاغر که برایشان نطق می‌کرد تا علیه آپارتاید (که آن‌وقت فکر می‌کرد معنای عامِ تبعیض) بشوراندشان، و زنگ‌های تفریح ازشان می‌خواست خدا بازی کنند و خودش بشود زئوس، و نمایش‌های عصیان‌گر ترتیب می‌داد علیه جور و ظلمِ معلم، و حرف‌هاش همش غریبه بود، و خودش هم.. خانه‌شان کجاست

توی آن مدرسه اختلافِ طبقاتی بیداد می‌کرد-که هنوز مدارسِ غیرانتفاعی‌عَلَم نشده بودند، یا مردم باورشان نداشتند- و دختر سردرگمشان می‌کرد که توی دسته‌بندی‌هایشان جا نمی‌گرفت، دسته‌ی بچه‌های صاحبانِ کارخانه‌ها و عمارت‌های بزرگ، و دسته‌ی بچه‌های کارگرهاشان.. درسِ دختر خوب بود، سر و وضعش با تقریبِ خوبی، و خانواده‌شان باسواد، پس دسته‌ی اول حیفش می‌آمد از دست بدهد چنین عضوی را.. اما حرف‌هاش که عجیب، یا ماشین که انگار نداشتند، و خانه‌شان اصلا کجا؟؟؟؟

و توی آن محله اختلافِ طبقاتی بیداد می‌کرد، که یک پنجره‌ی خانه‌شان رو به روی حیاطِ خانه‌ی خواهرآقای قدیم‌ها نخست‌وزیرِ ارکیده‌ای که حالا هر اتاقش نصیبِ کسی، علیل و گدا و کارگر.. آن‌یکی رو به خانه‌ی آدم‌های قدیمی محل، کنارِ همان‌ها یک حیاطِ بزرگ که صاحبش ملایی که دوتا زن داشت و زیاد توله؛ دوتا خانه آن‌ورتر خانه‌ی محصورِ محجوبِ مبادا چشمِ غیر بر آنِ آقای موتلفه؛ و آپارتمانِ دانشجویی آنها، با معماریِ مسخره‌ش، حدِ فاصل این دنیاها، بی‌ربطِ جداافتاده ازین دنیا

و دختر حواسش بود که آن‌ها چه پیگیرند پیدا کردنِ خانه‌شان را، یعنی اول حواسش نبود باید پنهان کند، درِ خانه باز بود روی چندتایی.. دخترِ آقای کارگاهِ سنگ‌بری که ماشینشان بزرگ بود و خانه‌شان، اما نصفِ نصفِ او هم اسباب‌بازی نداشت، و ربعِ ربعِ او کتاب نداشت و هی دروغ می‌گفت و عکسِ ساکسیفون را لابد از توی یکی از کتاب‌های دختر دیده بود و گفته بود ازین‌ها می‌زند، و قندان‌های سنگیِ زشتشان را می‌فروخت به دختر که کادوی روزِ مادر ... و یکی هم از بچه‌های خانه‌های مصادره‌ای، که گند زده بودند به یک خانه‌ی خیلی خیلی بزرگ و همه‌ی اسباب‌هاش، و یک اتاقِ کوچک را برداشته بودند تمامش را فرش کرده بودند و با افتخار کرده بودند اتاقِ مهمان و او را یکبار دعوت کردند به آنجا که تنها مدعوِ تولدِ دخترک که روزهای محرم از صبحانه تا شامش رادربه‌درِ کوچه بود قابلمه زیرِ بغل و چندباری هم آمده بود دمِ خانه‌ی آنها که ببردش به همراهی و نه اگر شنیده بود گفته بود ظرف بده برای شما هم نذری بگیرم

اول حواسش نبود که باید پنهان کند، از همان مشقِ اولِ سال که باید پلانِ خانه‌شان را می‌کشیدند (برای چه درسی؟!!!)، و پلانِ خانه‌‌ی آنها زیادی ساده بود و بچه‌ها با تعجب گفته بودند همین؟ و او تا کم نیاورد از آن‌همه اتاق و طبقات که آنها نکشیده بودند اما می‌شمردند گفته بود نه، برای راحتی مشق....
و نشانی اگر پرسیده بودند داده بود، بعد فرداش گفته بودند یعنی آن آپارتمان کوچک با آن پرده‌ها؟، و پرده‌های اتاقش زشت نبود، سفیدِ نخی بود با پاپیون‌های صورتی، اما مجبور شده بود بگوید نه، که کناری‌ش، که یک‌خانه توی همان کوچه.. بعد یکبار که پی‌گیر آمده بودند دنبالش، رفته بود توی کوچه، صبر کرده بود تا دور شوند؛ و تحقیرِ آن دقیقه‌ها، آن دروغ گفتن، برای پنهان کردنِ چیزی که بد نبود را صدای آب جویِ خیابانِ مقصودبیک هیچ‌وقت با خودش نبرد


می‌خواهم بنویسم حتی حالا، که آدرسمان را همه دارند، که تا دمِ در لااقل بارها آمده‌اند، چه حواسم بود به آن دوتا مردِ از قدیمِ زندگیم که با هیجان دعوتِ مهمانی را قبول کردند، که انگار آمده بودند ببینند خانه‌ی این دختر چه‌جور جایی است، که چه‌جور چشم‌هایشان خانه را می‌گشت و اتاقِ من را که از نوجوانیم تا حالا هیچ تغییرش نداده‌ام، جز هی این عکس‌های به دیوار.. که چه مانده بودند روی عکس‌های عمومیِ خانه که چه‌طور خانواده‌ای هستید شما...
یعنی که حواسم هست به دسته‌بندی‌هایتان، به این که توش جا نمی‌گیرم، اما چیزی در زندگی‌م نیست که شرمسارم کند، پنهانش نمی‌کنم

که با هر بادی، می‌رود و می‌آید، و در هر نگاه، می‌شکفد و می‌پژمرد

کاش من یک‌کمی حجم داشتم، آن‌وقت این‌جور مچاله نمی‌شدم گوشه‌ی دلتان، یا که در آستانه‌اش ایستاده نامتمایز از در و دیوار.. کاش من یک‌کمی بو داشتم، نه از عطر و افزودنی، یک‌ بویی متصاعد می‌شد از رگ و پیم و جا می‌ماند روی تنتان.. کاش من یک‌کمی رنگ داشتم، شره می‌دادم روی روزان و شبانتان.. کاش من یک‌کمی جرم داشتم، زمین‌گیرِ زندگی‌تان می‌شدم... کاش این‌جور محو و کم‌رنگ ازتان عبور نمی‌کردم، بلد بودم جا بگذارم، مثلِ این زخم‌ها که از شما مانده روی تنِ من، و ترمیم هم نمی‌شود.. کاش پوستِ شما یک‌قدری نازک‌تر بود، دلتان یک‌قدری کم‌جمعیت‌تر

__
شنبه که جمعه‌گی کند -پسِ هفته‌ای که آخرش از چهارشنبه شروع شده و مهمانی، پنجشنبه‌ی سینما و مهمانی، جمعه‌ی افتتاحیه‌ها و دورهمی، و یک ساعت مانده به تهِ روزِ آخر اعلام حتی که عصرِ جمعه را پریده‌ایم و حذفش نموده‌ از دوصفحه‌ی تقویمِ این‌بار- آن‌وقت روزِ اولِ هفته و این‌همه خاکستری؟ این همه خمیازه و دل‌گیری؟.. یعنی این‌جور می‌شود که خطوطِ عطوفت‌زده‌ی بالایی متراوش می‌شوند از من، آدمِ احساسات-محور که نیستم

بعد حتی "شما"ش هم نه یک مخاطبِ خاص دارد، که دسته‌ای و گروهی و قومی

عشق و بانوی ناتمام

در همه‌ی کارها ناتمام که منم، دو صفحه مانده به آخرِ داستان، رهاش می‌کنم، یک ربعِ مانده به آخرِ فیلم، تلویزیون را خاموش، وسطِ یک آهنگ می‌زنم بعدی، یا که عاملِ پخشش را تعطیل.. و نه داستانی که دوست ندارم، فیلمی که مرا با خودش نمی‌کشاند، موزیکی که مشتاقش نیستم، بلکه آن‌ها که خیلی هم متمایلشان.. و نه مثلِ خلبان‌های جنگ (کدام جنگ؟!) که سیبی را ناتمام، یا کاری را، که یعنی قرار است برگردم، تداوم این زنده‌گی را برای چند دقیقه/ ساعت/ روزِ بعد دلیل‌دار کردن.. و نه که در جستجوی فرصتی برای غور در اثر، چراغان کردن برای بدرقه‌ای شکوهمند... این نصفه گذاشتن، ول کردن، دقیقا بی‌هیچ مقصودی اتفاق می‌افتد و بی هیچ ادامه‌ای.. یعنی شاید هم چند صباح بعدترک برگشتم-بیشتر نه- اما در این فاصله هیچ پی‌گیر نمی‌شود سرم که چه‌ها قرار بوده پیش بیاید که حالا نادانیم به آن

کتابی (نه در آخرین صفحه) بسته می‌شود، بی نشانه‌ای در میانش برای برگشت، ادامه هم نمی‌یابد، تا آنجاش که خوانده‌ام چرا، زنده است، از آن بعد هیچ برام مهم نیست، انگار آدمی که یک‌هو می‌میرد، و نباید فکر کنیم اگر حالا بود چه‌طور، که گاهی هم می‌کنیم، که کاش نکنیم، که بگذاریم تا ابد آدمه همان‌طور تا بیست و پنج ساله‌گی‌ش باشد و بیست و هفت ساله‌ش نکنیم، و سی‌ساله‌ش نکنیم
‎
در همه‌ی کارها ناتمام که منم، وسط ِ یک گفتگو می‌گویم خداحافظ، و شما فکر می‌کنید چه کارِ مهمی من دارم، یا بدگمانِ به خودتان اگر باشید، فکر می‌کنید چه حوصله‌ام را سر... من اما حوصله‌ام سرِ جاش، بی کارِ مهم، خداحافظی را خیلی آداب‌دانی کرده‌ام اگر که نوشته‌ام، وگرنه معمولش این است که یک‌هو (خدا بیامرزد پدرِ مخابراتِ گهِ اینجا را، بعدا لازم نیست توضیح بدهی حتی یا که عذرخواهی)... یا که میانِ یک معاشرتِ واقعی، رفتن؛ به خاطرِ همین دوست‌دارِ مهمانی‌های شلوغم، یا افتتاحیه‌ها، که حرفی که شروع می‌شود را لزومی نیست به نقطه‌ی پایان، درست در میانه‌ی جمله‌ای/بحثی، نظرش/نظرت به جای/کَسِ دیگر جلب، می‌رود/ می‌روی
و یا که در بازه‌ی بزرگ‌تر، در میانه‌ی یک رابطه‌، دیگر نبودن، بی که دل‌خوری‌ای پیش آمده باشد، بی که هیچ اتفاقِ نامعمول

و در همین راستاست، لب که از بوسه ناسیراب، دست که از مکاشفه‌ی تن، تن که از فتحِ تن.. عقیم که منم

روزی که سبز، زرد نباشد

تاکید کرده بودند که هیچ سبزی همراهمان نباشد، نقلِ پیش از تاریخ است‌ها، روزِ انتخابات
انگشترِ کمرنگ را برداشتم، تنها سبزینه‌گیم، به اضافه‌ی قلم، که اصلا من خاتمی‌م را هم سبز نوشته بودم، هم وقتِ نوشتنش خوانده بودم که سبز تویی که سبز..
داشتم که آماده می‌شدم برای یک روزِ خوب، پرلودی برای فرداهای بهتر، هول که پسر دمِ در، انگشت‌هام لای موهای در حالِ خشک شدن، فهمیدم که برگِ کوچکِ روی انگشتر کنده شد، و نفهمیدم هم کجا، و نتوانستم که پیداش کنم..

فیلم تمام شده، آخ... دانه‌های سبزند که می‌ریزند کفِ سالنِ سینما، دستبندِ تمامِ این‌روزها همراهم... آخ‌خ‌خ

بی‌چاره من که دارم با آدمِ املّی مثلِ تو زندگی می‌کنم، خواهرِ محترم خطاب به بنده می‌گویند وقتی به شوخی هی تکرار می‌کنم که شگون ندارد این پاره شدنِ دستبند، نکند فردا اتفاقی.. بعد ان‌قدر که می‌گویم، ته‌های دلِ خودم هم می‌لرزد که نکند که اتفاقی

چهارردیف سنگِ کمتر سبزتر را می‌کنم جایگزین، سنگِ بی‌برگِ انگشتر را که یک شبی خودش هم کنده شد، سفت می‌چسبانم سرِ جاش.. شالِ سبز را توی کیف.. نه، خاکستری را می‌گذارم توی کیف و سبز را بر سر، اولین بار است که زاپاس همراه می‌برم

این بازیِ با شال‌ها هم خوش می‌گذرد، که توی سپهبد قره‌نی که جرگه می‌کنند، هدایتمان که می‌کنند به سمتِ بالا، تا به سفارت نرسیم و به هفتِ تیر برسیم که لشکرِ جراره آماده‌ی تارومار، دَمِ بسیجیِ کلفت بردارم سبز را از سر و توی چشم‌هاش ببینم که دنیا اسلوموشن می‌شود -مثالِ فیلم‌های هالیوودی از تابِ موها- و مات می‌ماند که چه باید بکند.. زن که ندیده‌ای، منم

بعد که رسیده‌ایم به هدف، سفارتِ آمریکا، لای جمعیتشان، کنارِ خبرنگارها، باز سبز به سر

پیک‌نیک تمام شده، خرامان مفتح را می‌رویم بالا که سوی خانه اصلا، سیبِ سبز گاز می‌زنیم و از لایشان عبور می‌کنیم، بعد یک‌نفر توی گوشم می‌گوید شالت سبز است از اینور نرو، یک دوربین هم می‌بینم، از پیاده‌رو می‌روم توی خیابان، خاکستری را دارم جایگزین می‌کنم، یک مرد، بی‌ریش، بی لباسِ رزم، شبیهِ هر آدمِ معمولی، می‌پرد جلوم، تشریف بیاورید این‌ور، ذهنِ فانتزی که من دارم:
یک- می‌خواهند با من مصاحبه‌ی تلویزیونی کنند؟ معلوم است که خودی نیستم که
دو- دارد راهنماییم می‌کند که نباید از توی خیابان عبور و مرور و بلکه پیاده‌رو؟
سه- دارد از محلِ خطر دورم می‌کند؟
چهار- تشریف ببرم آن‌ور ازم خواستگاری می‌کند؟
دارد تکرار می‌کند تشریف بیاورید این‌ور شما، تشریف بیاورید داخل.. بعد خانومِ چادری است که حمله می‌کند که بکشدم به داخل، که نمی‌دانم کوچه است یا ماشین یا چی.. ابرهای فانتزیم کنار می‌روند، بعد در آن چند دقیقه نه می‌بینم، نه فکر می‌کنم... هنوز نمی‌فهمم با چه سرعت شالِ سبز را از دورِ گردن گذاشتم توی دست‌های زن و دویدم، و تاخیرِ خواهره که گفت این شالِ سبز مالِ شما، ما رفتیم و تازه فهمید باید بدود

یک شالِ سبزِ تیره، متولد روزِ توپخانه، با سابقه‌ی مبارزاتی بالا، حاویِ خاطراتِ زیاد (خوب و بد و کلن)، که با سرخیِ لب‌های صاحبش هم جور بود، در روزِ سیزدهم آبان به غنیمت گرفته شده.. صاحبِ سابق فرداش مجبور است سبزِ ژرفِ اصیلِ خواهرش را به سر کند و برود سالمرگِ آقای شاعر، مهره‌های اضافی-مانده‌ی دستبند را هم دربیاورد تا بشود یک ردیف جای دوتا، آن‌وقت یک خانومِ سن-دار از بینِ جمعیت، یک النگوی فلزی سبز را از دستش درمی‌آورد و می‌کند به دستِ او، این مالِ تو که لایقش


سنگ‌ِ سبزِ گردنبندِ دیرسال که افتاد کفِ آشپرخانه یک‌هو چهارشنبه‌ی مناظره‌ی ادبِ مرد..، برگِ کوچک روی انگشتر، دستبند... نه من آدمِ نشانه‌ها نیستم، و اتفاقی هم نیفتاد

انسان ِ هر قلب، که در آن قلب، هر خون، که در آن خون، هر قطره؛ انسان ِ هر قطره، که از آن قطره، هر تپش، که از آن تپش، هر زنده‌گي

کاش می‌شد حالیِ آدم‌ها کرد، که این تنِ من که می‌بینید، چه جداسری‌ها دارد با جانِ من
که این درد که می‌بینید، چه راه ندارد در سرِ من
این خون که می‌ریزد

از ماشین پیاده شدم، جلوتر از آدم‌هام که هنوز عصبیِ آن‌لحظه
دست‌هام توی جیب‌ها، صاف صاف راه می‌رفتم، تاریک بود، رفتم جلوی پسر، خیره مانده بود و بی‌جوابِ سوالِ من که به دنبالِ دکتری، داروخانه‌ای
توی روشنایی مطب، چرای بی‌جوابیِ او را، دستپاچه‌گی و وحشتِ همراهانم را، دیدم توی آینه، توی صورتِ پر از خون‌م، کاکلِ آتش‌فشون‌م
بعد جراحت را که داشت تمیز می‌کرد دکتر، که گازهاش آبی می‌شد از رنگ‌های جامانده از آن تابِ زنگ‌زده، که صورتِ آدم‌ها توی هم بود از سفیدی جمجمه که می‌دیدند آن‌وقت که تن من را نگه داشته بودند که نمی‌لرزید، می‌جهید از روی تخت
درد توی جانِ من نبود، یعنی نمی‌فهمیدمش، تنم لابد می‌فهمید که می‌پرید، اما سرم (نه آن اندامِ پر از خون، آن چیزِ تو تر-مجازی‌تر) هیچ
..
پانزده ساله بودم
بعد از آن، هیچ دردِ جسم را، نفهمیدم.. جز به قدرِ گذشتنِ شهابی شاید، در آن دمِ اتفاق
یعنی شد که تنم بگوید حالاست که فرا می‌رسد مرگ، اما یک بخشی از من، همیشه ایستاده بیرون، مبهوتِ مسکون از این حسی که بلدش نیست، مالکش نیست

تنم پس می‌زند، دریچه‌هاش را می‌بندد، قفل می‌کند
دست‌هام صورتم را می‌پوشانند
من اما جدای این درد، این واکنش‌ها..
خون را می‌بینم،
سرخی لبم را که دندان‌ها روش فشار آورده‌اند به وقتِ درد
و تن‌لرزه‌هام

کاش این درد، این دردِ سرکشِ پس‌زننده، تمامِ مرا با هم می‌پوشاند، نه فقط این تنِ خسیسِ ناسخاوتند را، که آن بخشِ مطلقا صفر هیچ نفهمِ بی‌میلِ به هرجهت را هم، این جانِ له‌له‌زنِ خواهنده را هم.. چه آرزویی‌ست یکپارچه‌گی

کاش تو اقلا حرف‌هات رو می‌زدی، یرما

رقصِ مادیان‌ها- محمد چرم‌شیر- بازخوانی نمایشنامه‌ی یرما اثر لورکا- نشر نی

زنانی آغشته به عشق که در کنار میز صبحانه تلف شدند

پیش از آن‌که خردادِ تهران بیاید، یک‌سالی هر روزم این شکلی شروع می‌شد

برگزاری آیینِ شکوهمندِ صبحانه‌خوری با حضورِ آقای کیارستمی ( ِ مهتر )

روزنامه(ی روزِ قبل) را به پشت می‌انداختم روی میز (و شب‌ها همیشه حواسم بود که هیچ نگاهش نکنم که دیدارِ بامدادیمان تازه‌گیش را از دست ندهد) و نُه از دهِ روزها که آقا حاضر، گاهی بسنده کرده به یک خبرِ کوچک، یک عکسِ کوچک، اما حاضر، سه از دهِ روزها با یک عکسِ بزرگ، یک متنِ درسته، حضورِ به کمال.. و روز شروع می‌شد، با آقای کیارستمی و شیرینش، آقای کیارستمی و خانومِ ژولیت، آقای کیارستمی در دورِ دنیا، آقای کیارستمیِ عکاس، آقای کیارستمی در راهِ توسکانی

آقای کیارستمی، بفرمایید کره‌ی بادام‌زمینی، کلسترول که ندارد، کالری‌ش هم نوشته هر پرسِ سی-گرمی 187، اما من حساب کرده‌ام که واحدِ روزانه‌ی ما کمتر است، یعنی یک‌چیزی حدودِ 150-120 کیلوکالری، چند دقیقه دوچرخه می‌شود؟ بی‌خیال.. یاهو یک‌روز به من گفت هر یک دقیقه بوسه بیست و شش کالری را می‌سوزاند، یعنی کافی‌ست شش دقیقه...، کذب است؟ باشد... مزیت که کم ندارد شش دقیقه بوسه‌ی با اشتیاق.. راستی زندگیِ عاشقانه‌ی شما چه‌طور می‌گذرد آقای کیارستمی؟ هنوز به راه است کمپانیِ تبدیلِ اکترس‌های خوشگل‌ به کارگردان‌های روشنفکر-طور؟.. زندگیِ عاشقانه‌ی من؟ شما که غریبه نیستید، می‌بینید این احوالِ را که چه طولانی هم شده، که صبح به صبح دیدنِ این اسم چه ......؛ زیتون پای صبحانه آقای کیارستمی؟ اه‌ه‌ه، این اداها را از فرانسه آورده‌اید یا ایتالیا؟..نخیر و از دوره‌ی زیرِ درختان؟... اما گمان نکنم خیلی هم اهلِ غذا باشید، یعنی هیچ نساخته‌اید در ستایشِ غذا، یا با حضورش، سنگکِ نان و کوچه فقط، و گوجه که کباب می‌کردند زوجِ تازه در زندگی و دیگر هیچ برای شامِ عروسی مانده یادِ من؛ طعمِ گیلاس؟ هیچ گیلاس نشانمان دادید؟ یادِ من که نیست، اما آن تصویرها که گرفته بود از سرخیِ انارها...، شکم‌پرستی‌ش هم خلافِ شماست، مثلِ چشم‌ها که من به همه اطمینان می‌دادم قشنگ است و پنهانشان هم نمی‌کند.... راست است وجودِ این فیلم ِ زالو؟ یعنی حتی شما را هم نگذاشته...؟.... قهوه‌ی دی-کف؟ شیرتان را میل کنید آقا، این هم کلسیمِ مکملتان، این هم ویتامینِ ب، آهنِ آخرِ شب که فراموشتان نشده؟ البته که شما خوب به خودتان می‌رسید ماشالله، هنوز جوان-گونه، هنوز جوانه-کش (ه تانیث- انسانِ جوانِ مونث-؛ مذکرها را من نمی‌دانم، فربد؟؟؟)

بعد، یک صبح‌هایی آمد که حتی صفحه‌ی پشتی را می‌خواندم و اشک، که می‌رسیدم به شب‌نامه و می‌خندیدم - تلخ، بعد باز صفحه‌های دیگر و اشک.. صبح‌هایی آمد که من فکر می‌کردم چه خوب که فیلمسازی نساخته من را، وگرنه کی باورش می‌شد این هق‌هقِ یک‌هو و بعد باز به آرامی یک قلپِ دیگر شیرنسکافه خوردن را.. صبح‌هایی که صبحانه را با آدم‌های پشتِ دیوارِ بالاترِ خانه‌مان خوردم، راستی توی اوین هم پنیرِ مثلثی به هم می‌رسد(تنها خاطره‌ی من از بازداشتگاه) یا هیچ؟ یا درد؟

زمان گذشت، آدم‌ها هنوز پشتِ دیوار، اما کم‌رنگ‌تر، یا امیدِ به درآمدنشان پررنگ‌تر، که بسه دیگه به فاطمه، آقای کیارستمی هم تشریف آوردند از فرنگ، گفتند می‌خواهد همین‌جا بمانند، توی خانه‌ی کوچه‌ی بن‌بستشان.. باز داریم با هم صبحانه می‌خوریم، اما کم حرف.. از آن صبحانه‌هایی که توی فیلم‌های اروپایی، تهش، یکی-بیشتر زن- روزنامه‌اش را می‌بندد، می‌گوید راستی دارم ترکت می‌کنم

____
عنوان: نان های سوخته- ساعت ۱۰ صبح بود- مجموعه شعر احمدرضا احمدی- نشر چشمه
چه طنزی دارد عنوانِ نوشته‌ی برای شما را از احمدرضای احمدی وام گرفتن، نه آقای کیارستمی؟

هرگز کسي اين‌گونه فجيع به کشتن ِ خود برنخاست که من به زنده‌گي

آخر تو در زندگی دنبالِ چی هستی؟ چرا هرکاری از دستت بربیاد می‌کنی تا به دستِ خودت خودت را به گا... بدهی؟
سانتیاگو لبخند زد: چون مازوخیست هستم*

سانتیاگو خودش را به گا داد، با به میانه راضی شدن، با متوسط‌‌‌‌ الحالی‌ش، که انتقام از ‌خودش، طبقه‌ش، خانواده‌ش، کمال‌طلبی
من خودم را به گا می‌دهم، با افراط، با تفریط، با اگر قرار نیست بهترین نصیبم می‌باید که بدترین.. که انتقام از خودم، از کمال‌طلبی‌م

پیِ چی بودم مگر من در تمامیِ این سال‌ها؟ جز از خمیر مایه‌ی یک لحظه‌ی یکتا، تصویرِ بی‌نقص ساختن.. برای خاطرِ زیبایی.
لحظه‌ی یکتام را می‌برم به زشت‌ترین جا، چه اسمِ مسخره‌ای دارد هنرهای زیبا، آخرین مدافعش کی بود؟ دیکتاتور بزرگ؟.. من طرفدارِ زشتی‌ام، وقتی دستم بسته است از ساختنِ زیبایی.. این‌طور است که طلایی و صورتی را شره می‌دهم روی تصاویرم، باشد که زشت باشید، باشد که زشت‌ترین، باشد که عق‌آور.. این‌طور است که سبعیت را می‌برم به لحظه‌ای که قرار بود نرم‌ترین، ناخواسته‌ترین را می‌کنم خواسته‌م، پشتِ پا می‌زنم به تمامِ اصولِ خودساخته، به تمامِ راه‌ها که رفته‌ام یا نرفته تا فراچنگِ آوردنِ بهترینِ لحظات - آن‌جورکه من می‌ساختمش در رویا-، که کسی سزاوارتر از من نبود به آن

مازوخیست هستم

*گفتگو در کاتدرال- ماریو بارگاس یوسا- عبدالله کوثری

With doubt the vicious circle turn and burns

ری چارلز چشم ندارد اما با زن‌ها.. اولین خیانتش را دارد شروع می‌کند، منیجرش/همراهِ همیشه‌گی‌اش ایستاده دمِ در، با یک صدای التماسی ِمناهی
Boss, are you sure?
لباس که انتخاب می‌کردم پرسیده‌ام، اتو که می‌کرده‌ام، آر یو شور؟.. بعد انگشت‌های همیشه لرزانم لاک‌های سیاه را که به ثمر می‌رسانند، می‌فهمم بله که هستم

این راه را نباید ماشین بگیرم، که از بالا نرود، زیرِ آن پلی که من نمی‌دانم چپ را نگاه کنم به عادتِ بی‌هوده، یا راست را که دیواااار، موزیکه سرخود می‌خواند
It's the wrong kind of place
To be thinking of you
It's the wrong time
For somebody new
It's a small crime
And I've got no excuse
نازلی، من آخرش هم نفهمیدم این را که برام فرستادی کادوی تولد، سال‌های قبل(که مرسی زیاد) چرا نوشتی یادِ من می‌اندازدت؟

Is that alright?
Is that alright?
Is that alright?

خیلی نباید بگذرد که بفهمم نه، نه هنوز، بفهمم این نااطمینانیه نمی‌گذاردم
حتی اگر به رضا پشتِ پا به همه‌چیزم، همه‌ی تاریخم، ایدئولوژیم، خواسته‌هام
به دَرَکِ رویابافی‌ِ نوجوانیم نه حتی، همین حداقل‌خواهی‌های میان‌-جوانیم
به قصدِ طغیانِ در برابرِ خودم
بعد عذابِ وجدان که خودآزاریم دارد یک‌نفرِ دیگر را هم آزار می‌دهد

پرندگان.. پرندگان.. رفتند... به تماشای آب‌های سپید.. پرندگان
پرندگان که هیچ‌وقت هم زیاد دوست نداشته‌ام را چقدر باید بگذرد تا بتوانم باز؟

بعدِ شش ساعت که سعی کرده‌ام چیزها را بهتر کنم و فقط بد و بد و بدتر
تمامِ توانم را که گردآوری کرده‌ام تا بیرون آمدن، موزیکه که مانده روی صدای خانومِ جذاب‌ترینِ من
Pull me close, try and understand
desire is hunger is the fire I breathe
..
شب متعلق است به عاشقان.. خوش به حالشان، من هی پیاده راه می‌روم و
I intend to be independently blue
پسر بهترین است که می‌آید به هوای بستنی.. حتی اگر دیگر بستنی‌فروشی نداشته باشیم.. حتی اگر گالری‌ها هفت ببندند
بعد آن همه شیرینی که یک‌هو می‌رود توی تنم.. عادت که ندارد، پس می‌زند و من یخ ‌می‌شوم و دارم فکر می‌کنم چه‌جور خودم را برسانم به خانه، پدر می‌شود ناجی، خودش پیداش می‌شود، از کجا فهمیدی من دارم می‌میرم؟... مرد را دردی اگر باشد خوش است، همراهِ شهرام می‌خوانم و فکر می‌کنم چه بیست ‌وپنج‌ ساله‌ی قویِ مستقلی هستم من، که هنوز بعدِ یک سرخودگیِ عاطفی پدرجانم باید از توی خیابان جمعم کند، دردِ بی‌دردی علاجش آتش است

انگشتِ اشاره با لاکِ سیاهش می‌رود توی حلقم، نارنجیِ دزدیِ نوشیدنیِ پسر حاصلِ اکتشافاتش
و اضافه :
من خودآزارم
دیگرآزارم
قوی نیستم
مستقل نیستم
مطمئن نیستم
خرِ در گل گیر افتاده‌ام

But seeing is not the same as believing

ما همانی را که می‌اندیشیم نمی‌نماییم

آقای تصویربردار دست گرفته بود که خودت هیچی، من نگرانِ این لنزه‌ام، وقتی که از دستت رها بشه، بس که انگار زور نداری نگهش داری، من سعی می‌کردم عضله‌ی بازومو از زیرِ بلوز نشونش بدم، که می‌خندید؛ سارافونِ شق و رقِ نظامی‌طور تنم بود و سیخ راه می‌رفتم و فکر می‌کردم نمادِ اقتدار.. دوربینمو گرفت، عکسم رو که نشونم داد گفتم آخی، این منم؟ چه طفلکی.. حق داشت نگران باشه

از صدای ضبط شده‌م بدم می‌آد، بس که اونی نیست که خودم می‌شنوم، این که خیلی شله، دختره، لوسه؛ من که این‌همه محکم حرف می‌زنم؟.. نوبتِ به روخونیِ متنم که می‌رسه، می‌ذارم توی گرفته‌ترین وضعِ صِدام؛ اصلا خوبیِ اون روز-شبای الله‌اکبر همین بود، که صداهه داشت کم‌کم واسه خودش دورگه‌ای می‌شد، بی که لازم باشه که سالیانِ سیگار، که من آدم سیگار نیستم

این‌طوره که من دوست ندارم توی عکس‌ها باشم، فیلم؟ هرگز، بس که اون تصویر و صدا شکننده‌ست، بس که من نیست، من همون زنِ مقتدرِ قوی‌ام، با اطمینانِ ول‌داده توی صداش، مهم این نیست که باقی چی می‌بینن

I intend to be independently blue, BUT..

شبِ اول، رفتم پایینِ، هیچ‌کدامشان نبودند، و نه توی اتاق‌هایشان
قانونِ اول برای اجتنابِ از افسردگیِ ناشی از احساسِ متروکی(در مملکتِ خودت):
سرخ‌ترین جامه را بپوشان به لب‌هات و ببرشان شهرگردی
آنجا متمم هم داشت: کوتاه‌ترین دامنت را
و من لب‌هام سرخ‌ترین، دامنم کوتاه‌ترین، فرفر موهام دستِ باد، صورتم تحتِ نوازشِ آفتاب، از هتل زدم بیرون و یک راهِ صاف را..
اصلِ بزرگ:

Crying is the refuge of plain women, Pretty women go shopping .

و یک بنتون پیدا کردم،حراج‌دار، ارزان و نه مردم پاشنه‌اش را درآورده، نه مردم خاکش را به توبره کشیده، کفَش را لیس، بی هیچ مشتری دیگر، با یک فروشنده‌ی گی-طورِ مهربانِ کمک‌کن، که بگذارد تای همه چیز را باز
پاریس هیلتون-وار بسته بسته‌ی خرید در دست، خرامیدم توی خیابان
رفتم پیتزا-هات، به یاد سالادهای درهمِ فشرده با خواهره، بوفه‌ی سالادش اما فقیر، پیتزاش هم خیلی معمولی، به خودم قبولاندم که خوشمزه‌ترین
به خودم قبولاندم که چه خوشی گذرانده‌ام، چه همه‌چیز عالی
شب تا صبح مشق کردم، صبح یک لبخند گنده چسباندم روی صورتم

بعد
فهمیدم آنها عصر را اقیانوس، شب را تا دیر دیر شادخواری
بعد فهمیدم آنها، یعنی همه‌شان، همه جز من

این‌طور بود که یک روز آمد از پسِ تمامِ آن شب‌های تنهایی توی اتاق کار و چای، که من نشسته بودم دورِ میزِ بزرگِ اتاقِ کنفرانس و چشم‌هام را نمی‌توانستم نگه دارم که چک چک چک ازشان اشک نریزد
این‌طور بود که آن یک هفته شد تلخ‌ترین هفته‌ی زندگی من

حالا
این عصرهای خنکِ بستنیِ شکلاتیِ پرملات و چرخ چرخ توی پارکِ ملت
وقتی که شال را می‌گذارم که پایین بماند و تاب را می‌برم تا بالای بالا
وقتی الّا توی گوشم سامر تایمش را دارد و لیوینگِ ایزی‌‌اش را، و بیبیِ نینا سیمون جز او را کِر نمی‌کند
وقتی دارم به خودم می‌قبولانم چه زندگیِ خوبِ بی‌دغدغه‌ای دارم
یک لایه‌ی آب می‌آید روی چشمم، فکر می‌کنم حالا همه مجموعه‌های شادمانشان را دارند و من ایندیپندنتلی بلو؟

دشوار زندگی، هرگز برای ما، بی رزم مشترک آسان نمی شود

منِ روزها و روزها خانه‌نشین که حالا چه خبر می‌تواند باشد بیرون که امنیتِ این دیوارها را بدهم به جاش، دو روز ِ این حوالی را زدم به خیابان که هی راه و راه و راه هم که پاها برگردند به عادت و هم چفیه‌ی سبز را ابتیاع

خوش‌بینم من، خیال می‌کنم سبز سبز می‌پوشیم و خیابانِ انقلاب را که دیده‌ام چه پر هم می‌شود چنین روزی پُرتر می‌کنیم و سبز می‌کنیم و صدایمان صدای آن‌ها را هم می‌گیرد و می‌رود بالا بالا، علیه ظلم، علیه حق‌کشی.. چه فرق می‌کند اینجا،فلسطین؟.. که من دلم می‌خواست آن‌وقت که تمام لاتینوها ریخته بودند توی خیابان و مردک سرخ‌پوش مهمانی آمده بود اینجا دغدغه‌هایمان کم‌تر بود و می‌توانستیم برویم نو مور چاوز فریاد کنیم، چه فرق‌ می‌کند قتل؟ چه فرق می‌کند پستی و پلشتی و رذالت؟.. نامردمی؟

زود که می‌رسیم، پیشانی سفید هم که باشیم، سه سبز بر سر، قاطیِ دسته‌ی آن‌ها می‌شویم، الله‌اکبرمان که مشترک، مرگ‌بر هم که در مراممان نیست، خونمان هم که هدیه‌ی به هیچ‌کس و چیزمان نیست، رهبر هم که نداشته‌ایم هیچ‌وقت؛ بعد دسته هی با تعجب برمی‌گردد عقب، ببیند چه‌طور می‌شود که هی الله‌اکبرها بلندبلند و باقیِ حرف‌هاشان کم

کمیم، فرق داریم، راه را می‌اندازیم به ورِ دیگر، بولوارِ کشاورز، دوربین‌های مهم که اینجا نیستند، نیامده بودیم مگر که ثبت شویم؟ ثابت شویم که هستیم، هنوز.. به آنهایی که پشتِ میله‌های سبزِ دانشگاهِ تهران خودشان را قایم یا به آنها که در افقیِ موازی در حالِ حرکت

احمقم من، زیاد که میشویم ذوق میکنم، بعد می‌بینم هنوز هم همان اما برادری ندارم؛ بلندگوی آنها می‌گوید الله‌اکبر، الله‌اکبر می‌شود حرفِ دشمن، واگذار میشود، خدا مالِ شما؛ بلندگو می‌گوید مرگ بر اسراییل، اسراییل می‌شود دوست، یک‌جورِ انگار مادرِ خودتی فریاد می‌زنند مرگ بر روسیه
‌‎ اسراییل که مادر من نیست، خدا که واگذارکردنی نیست، مرگ بر که در مرامِ من..
که روزهای سرخوشیِ قبل از انتخابات بود و توی همین ولی‌عصر یک دسته راه افتاده بود خاتمی گفته به من، زنده باشد دشمنِ من، که هی هی چه یادم رفته بود این قدیمی را، و هه که حالا زنده باد هم نه، همان دلم از مرگ بیزار است، که مرگِ اهرمن‌خو آدمی‌خوار است با آن صدای آقای دولت‌آبادی ، از پشتِ آن سبیل‌ها

چوب دو سر گهیم من، با این چفیه‌ی سبز بر سرم، آن‌ها توی صورتم تف می‌کنند که مرگ بر منافق و اینها وقتی دادم می‌رود بالا که عکس‌های فلسطین را چرا پاره دشمنم می‌انگارند.. من منافق نیستم، دشمن نیستم، روسیه مادرِ من نیست، اسراییل مادرِ من نیست، اهلِ یک کشور بهتر اگر بودم، اهلِ یک کشورِ کم‌دغدغه‌تر، فلسطین آنجایی می‌شد که آرمان‌خواهی جوانانه‌ام را صرفش می‌کردم، امروزها که بیشتر از هروقتی درد-داری زندگی‌شان را حس می‌کنم

توی خیابان‌ها کم‌آدم‌تر که راه می‌رویم، دو انگشت‌های رو به بالای از ماشین بیرون‌آمده هست، خانوم‌ها هستند که اولِ صبحی یکی‌شان که خیلی هم قیافه‌ش مدرن فوت می‌کند بهمان که دعایتان کردم، لبخند بزرگِ است که ردوبدل می‌شود با دخترِ چادریِ سبز، یا آن آقای سن‌دارِ خیلی چاقِ خیلی بسیجی‌طور که کنارِ بولوار ایستاده بود و میرحسین، میرحسین بر لب؛
توی شلوغی اما... من آدمِ حل شدن نیستم، آدمِ ما شدن

از پس ِ معجر، عابر ِ خسته را، به آستين ِ سبز، بوسه‌يي

ما بچه‌های جنگیم، بجنگ تا بجنگیم.. نه راستش این نیست، یعنی بچه‌ی جنگ که هستم من، اما خاطره ازش ندارم، یعنی خاطره‌ی قوتِ قلب‌‌دهنده و سفت‌گردان که اووووه، چه خشونتِ عریان‌ها را که از سر نگذرانده‌ایم ما، که باتوم و اشک‌آور در برابرش شوخی... فوقش یکی-دو موشک‌بارانِ زیرِ پله‌ای باشد و چند پناهگاهِ گروهی؛ این که بجنگ تا بجنگیم اما بیشتر اثرِ آن لالایی‌هاست که نخواب آروم تو یک لحظه و الخ، و هم این که نجنگیم چه‌کار؟؟ جریانِ همان دفاعی است که می‌شود مقدس

نه، قصدم تاریخ‌گویی نیست، که به وزارت انتخاب نشده‌ام که تعیین برنامه‌هام از من در خانواده‌ای متدین تولد یافته‌ام آغاز شود و باز هشت‌دقیقه اضافه....، نه فقط می‌خواستم یادم بیاورم ما نوجوان‌های اصلاحاتیم، گرچه بیشتریِ وقتش، درستیِ وقتش، رای دهنده هم نبودیم، ما نوجوان‌های فرارِ از مدرسه بودیم برای خریدنِ یک روزنامه که توش نوشته باشد حجاریان هنوز نفس می‌کشد، و داد داد سرِ کلاس کنفرانسِ برلین را تعریف، ما بچه‌های شورای مدرسه بودیم که بزرگترین سوالمان در جلسه‌ی پرسش و پاسخِ با مسئولین پی‌گیری قتلِ فروهرها بود (و فکر کن توی همان جلسه یک دختری پرسید سنگِ این یارو را چرا انقدر به سینه می‌زنید؟ چون که دخترش خواننده؟؟؟)، و عصرهایمان قسمت می‌شد توی ان‌جی‌اوها و سخنرانی‌ها و یک‌وقتی هم میتینگ‌های جابه‌جای شهر که بشناسیم این آدم‌هایی را که قرار بود مجلسِ ششممان را بسازند، (و من حالا قیافه‌ی عصبانیِ دردکشِ صفایی فراهانی را می‌بینم و به جای آن روزها که هیچ دوستش نداشتم باورش می‌کنم)

تابستانِ شانزده‌سالگی کارگاه‌های بچه‌های زمین بود در کوچه‌ی هفدهم ولنجک و آن همه کلاس که اسم‌های مطنطنِ زیبا داشت با استادهای هیجان‌انگیز یکی-دو خیابانِ آنورتر ِ گفتگوی تمدن‌ها... که این‌ور دکتر صدریا که غول بود یک چیزِ جامعه‌شناسی درس می‌داد و چیستا آن‌ور تاتر ( و من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت عطای مهاجرانی لعنتیِ کوفتی را نبخشیدم برای ریدنش در گفتگوی تمدن‌ها)، کم‌کم زمزمه‌های تغییر رشته‌مان را بلند کرده بودیم توی خانه‌هایمان

سالِ بعد، قطعی که کردم مهندس نخواهم شدنم را، دو گزینه بود پیشِ رو، هر دو هم خواستِ دیرینه، تغییر رشته به انسانی که علوم سیاسی مثلا، یا هنر که سینما مثلا.. برای مشورتِ اولی، یک گزینه بود پیشِ رو، که آشنا، و خوب در حرفه‌اش، علیرضای رجایی، (که توی برگه‌های تبلیغاتیِ دوی خردادی‌ها چه‌قدر اسمِ یکی از آدم‌های لیست را که قبولش نداشتیم -کی را واقعن؟- خط زده بودیم و به‌جاش اسمِ ایشان را نوشته که کاندیدای ملی‌-مذهبی‌ها، و من چه‌قدر حرص خوردم وقتی که سی‌امِ تهران او بود و یک‌هو -دشمنِ آن‌همه سال و دوستِ حالای از ناچاری- به جاش آمد بالا)، بعد آقای رجایی کجا بود آن‌وقت؟ زندان!، این شد که گزینه‌ی دوم باقی ماند، هنر

این‌طور شد که ما، نوجوان‌های یک‌سال کوچکترِ اصلاحات (آخرین هم ما نبودیم ؟)، رفتیم پیِ هنر، و مدام آشنای از خیلی قبل بود، بچه‌ی زمینی و ان‌جی‌اویی بود که در این سال‌ها من دیدم در دانشگاهمان، در نمایشگاه‌ها و جشنواره‌ها.. اما اقامت دائم نگزیدیم در آن جزیره‌ی بی‌خیالیِ بی‌زمان/مکانی که همیشه‌ی تاریخ، هنری‌ها را منتسب می‌کردند به اهلیتش.. و من این را همان اولین دقیقه‌های مبارزه به اطمینان دریافتم که دوربینم از بالای پلِ عابرِ دمِ روزنامه‌ی اطلاعات آدم‌های پایین را پایید و نُه از دَهِشان آشنا و هم‌ریشه

اصلا چه وقتِ این حرف‌ها؟ حالا که فرقی ندارد چه کاره‌گی، سن، طبقه.. که چشم‌هایمان پر می‌شود از برقِ شیطنتِ همدستی به غریبه‌ترین‌ها به خاطرِ یک نوارِ سبزِ کوچکِ روی مچ... این‌ها را برای خواهره هست که می‌نویسم، که بدشانسی آورد، که گذاشتند تغییر رشته‌اش را داد، انتخابش را کرد و بعد رشته‌اش را اعلام کردند به عنوانِ متهمِ درجه‌ی اول.. اما چه قندی ته دلِ آدم آب می‌شود ازین عاملِ ترسشان بودنِ بالذات، نه؟

روزهای اولِ دانشگاه، مقدمه‌ی کتابِ عکاسی خبری کوبید توی سرم، به قصدِ تغییر دنیا اگر می‌خواهید واردِ این حرفه شوید اشتباه آمده‌اید که مثلِ هرکارِ دیگر وابسته است به دنیای سرمایه و سیاست و تصمیمِ بزرگانش، (این که من تا حالای بزرگ‌سالی و محافظه‌کاری و واقع‌بینی باورش کردم یا نه، بماند).. اما انگار که از دستِ تو کاری برآمدنی باشد، بچه‌ی جنگ و نوجوانِ اصلاحات هم که نباشی، تازه‌جوانِ بهارِ تهرانی آخر دخترک، وایسا، لولوی خواب‌هایشان شو، برو جلو

There is something wrong with me besides melancholia

the history of melancholia
includes all of us.
Charles Bukowski

آن‌شب
هنوز بیست ساله بودم
ته‌های خرداد هزار و سی‌صد و هشتاد و چهار

دستِ اول را باخته بودیم
بیزارِ از آدم‌های دورِ دوم
دلمان را راضی می‌کردیم به شیطانِ کمتر
گفتیم آخرین شب است، اگر که این یکی
قصه‌های ترسناک ترسناک ساختیم، اگر که این یکی...

برق رفت، آخرین شبمان به تاریکی گذشت و حرف، حرف و نگرانی.. خوش هم اما
این یکی آدم رییس شد؛ شب‌های ما تمام نشد، کم شد، پر حرف شد

قصه‌های ترسناکمان چه فانتزی‌های خوش‌لعابی بود


چندتای آدم‌های آن شب هنوز توی این شهر راه می‌روند؟

که زندان‌ات مرا غریو می‌کشد

هی راه را می‌ا‌نداختم از آن‌ور، از سال‌های قبل که پیداش کردیم وشد راهِ شمالیِ خانه‌مان، و این یک سال که یک بهانه‌ی دیگر هم بود، که نظاره کردنِ جای خالی/پرِ آن اتوموبیلی که انتخاب کرده بودم که مالِ ایشان بدانمش اگر که از بالا، و سر چرخاندن و حسِ چقدر نزدیکی اگر که از پایین

راهِ بالایی –که حالا جدید شده و قبلا سبزتر و دهی‌‍تر- اما ایرادش را از اول داشت، همان‌وقت که دنبالِ خانه می‌گشتیم و من دل‌بسته‌ی یک پنجره شده بودم با درخت‌درختِ پشتش و مادر گفته بود نه، نه به این نزدیکیِ زندان؛ و ما پایین‌تر خانه گرفته بودیم و سرمان را زیاد بالا نمی‌گرفتیم که دیوارِ روی کوهی‌ش نرود توی چشممان، و وقتی راهمان می‌رفت آن‌وری مرسوم بود یکی-دو بوق که سلام-احوال‌پرسی لابد

راهِ پایینی را راحت‌تر می‌شد دوست گرفت، مستقیمش را نگاه می‌کردی که می‌رفت پایین، چه کار به بالاش و راستش و چپش.. درختِ دو ورِ راهیِ شاخه‌هاش در هم که داشت، صدای آب هم که داشت، و آنِ یک روزِ زمستانی امسال که ریز ریز ریختنِ برف، من کاپشنِ قرمز را پوشیدم و هی توی دلم گفتم پیاده‌روی در کوی معشوق، پیاده‌روی در کویِ...

تمامِ این روزها اما راهمان نرفت آن‌وری، جز هفتِ تیر که سرودها داشت پخش می‌شد توی ماشین- ِ آن‌وقت نمی‌دانستیم آخرین بارِ پسر که تا آن‌شب پای روزانِ مبارزه- که خواستم ازش راهِ شمالی را؛ و شبِ شادی‌کنونِ رتبه‌ی خواهرک که هی لب‌هایمان را فشار دادیم روی هم وقتِ گذشتن اما حسِ خانواده‌های آن دم باهامان آمد تا بالاها

یک بار هم جشن بود، از همین عیدهای مذهبی‌شان که هی شمردیم و آزادکنونی توشان به وقع نپیوست (بس که بلانسبتِ گاو، آقایان)، روزهای قبلش خانومه را نشان داده بودند پای دیوار که اسمِ من را فریاد، و من دورِ خودم می‌چرخیدم که انگار من را صدا کرده باشند و ناتوانی این دست‌ها (این‌جور است که می‌مانم چه‌طور این همه شب و روز این همه صدایتان می‌کنند و تازه کمپلیمانِ بزرگترینی هم پشت‌بندش و توانا که دست‌های شماست، ولی کاری نمی‌کنید، حضرتِ الله)، لباس پوشیدم گفتم برویم، به یک بهانه‌ی دیگر حتی، برویم قایق‌های رنگی‌مان را بیندازیم در آن جویِ باریکِ آب که عکس، برویم که نانِ سنگک، برویم که راه، یا هر دلیلِ دیگر که آن‌طرفی؛ دیدم هیچ بهانه‌ای حریف نمی‌شود، نشستم توی خانه

دلش را ندارم از کنارِ آن پل بگذرم، ببینمشان با فلاسک‌ها و آذوقه؛ روش را ندارم کنارشان بیاستم با آن حجمِ بزرگ اندوه و انتظارشان، بگذرم و ساعتِ بعد غرقِ زنده‌گیِ خودم؟؟؟؟

__

گفتم این پنجشنبه یا دعای کمیلِ دارالزهرای ولنجک یا افطاریِ دم دیوار، شریکِ هیچ چیز که نباشیم، عدد که هستیم ته‌مایه‌ی دل‌گرمی؛ دوستی اما عازم رفتن است و خداحافظی‌کنانش، پای رفتنِ بالا را هم نداشتم، دلِ آن‌سو نگاه کردن را حتی، بهانه جور شد برای نرفتن/ندیدن(ندیدن که اسمش نیست، لمس نکردن است، که این عکس‌ها هستند و گلوت را له می‌کنند)، از خاطرِ اما که نمی‌رود، خدا صبرتان دهد، خدا صبرتان دهد، خدا...

عکس- این دیوار در یک دقیقه‌ای آن
ديوارها زندان را محدود مي‌کند،
ديوارها زندان را محدودتر نمي‌کند.
ميان ِ دو زندان
درگاه ِ خانه‌ي ِ تو آستانه‌ي ِ آزادي‌ست

و درگاهِ ایشان میانِ این دو دیوار

Green light – Avanti, Avanti

از آن‌وقت که سبزِ من کم‌جان بود و ناخالص بود، تا که شد زیاد و قوی؛ از آن‌وقت که هی توی خیابان سیبِ سبز گاز می‌زدم تا شنبه‌ی اول که خواهرک آخرین سیب را توی کوچه گاز گاز گازِ با حرص و دو هفته‌ای که سیبِ سبز نداشتیم توی ظرفِ میوه و جاش هی گیلاس و آلبالو و شاه‌توت که دست‌وبالمان همش سرخ،سرخ؛ و گوشم که هی می‌گرفت وقتی که آدم‌ها زیاد، سبزها زیاد، و من نگران بودم نکند چهارسالِ ریاست‌جمهوریِ دوستمان شود و من کر.. بعد سیاه پوشیدیم و داد زدیم و گوشِ من نگرفت و صِدام قطع و وصلی نشد، و وقتِ دیدنِ هر سبزی گوشم سوت نکشید جیغ‌های دوِخردادِ جوانک‌ها را و به جاش بعضی سبزها دلم را ریزاند که کاهوییِ انتظامی کم‌ترینش یا سپاهی یا پلنگی؛ یا سبزِ باریک که دیدمش دورِ مچِ پسر توی کافه‌ی ایستگاهِ اولِ هجده‌تیر که نشسته بودیم و نگفتم بازش کند و بعد یک‌چهارراه آن‌ورتر از ابتدای راهمان دستِ پلیسه رفت روی همان و کشیدش کنار و باتوم‌ها که ریختند طرفِ ما که هنوز ان‌قدر جمع نکرده بودیم خودمان را که فریاد؛ و هر روسری و هر تی‌شرت در روز‌هایی که مبادا، که عجب تخم‌ و تخمک‌ها، اما می‌ارزد؟

از میانِ همه‌ی این سبزها، که اولش حرص‌در-آر هم بود، تا بعد که شد لبخند در-آر، که رنگِ من هم نیست اما هر روزِ امن، زیادی‌ش می‌پیچد به دورم، (توصیه نه-که دستور: و رنگِ مبارزه‌ی بعدی می‌باید که آبی و سفید، به هزار دلیل)، از میانِ این‌ها همه‌، یک دایره‌ی کوچک کوچک کوچک بود که من دوست گرفتم، و این دایره‌ی کوچک شد که قدم‌هام را سفت‌تر کند، سینه‌ام را سِپَرتر، بفرستدم تا ته، با یک تلنگر که یعنی شک داری؟!، نه که اصلا لازمش باشد آهنگران‌بازی‌ها که می‌گفت افتاده به دوشش حالا که دور، و من همیشه سالم برگردم به خاطرِ یک‌بارِ سالم برگردی‌یاش، و تعریف‌هام را براش نگه دارم حتی اگر نخواهدشان
_

خانومه پای تلفن گفت داره میاد و معلومم بود بس که چراغه کم سبز می‌شد، و انگار سبزی فقط مالِ راهه دوره و یعنی توی نزدیکی شما ان‌قدر گمید لای روابطِ انسانیِ نزدیک‌تر که دستتون نره به مَجاز؟، بعد من هم ته دلم ذوق ذوق و همم غصه‌ی دل‌تنگی واسه‌ی چراغه که این آخریا زیادم کاربردی نداشت جز که بدونی وقتی یه انگشت روش که بُلُپ، اگه یه چیزی نوشته، یه جوابی می‌آد.. حالا گیرم که هر سده چندتا کلمه گسیل به اون‌ور، اما خوب‌حالی بود همین فکرِ اشتراکِ لحظه- از لحاظِ رو به یک صفحه‌ی نوردار- که جالب که چه‌طور یه چراغِ روشن انگار که پنجره‌ی روبروییت و نزدیک، اما توی یک‌شهری،در چهاردقیقه‌گیِ هم انگار که دو دنیا

عادت شده بود اما، مثلِ این سیاه‌ها و سبزها که من حالا به عادت به تن می‌کشمشان، مثلِ دست‌بندِ سبز را تند چپاندن توی جیب وقتی تعدادِ آنها زیادتر است، مثلِ اسمِ این رنگ که نمی‌شود نباشد توی تمام نوشته‌های این وقتی‌م؛ عادت شده بود نیمِ از نیم‌شب گذشته روشن، شب‌های تعطیلشان نه.. بعد توی روزنامه که می‌خواندی شب‌هاش را دارد چه‌کار، هه توی دلت که من هم بوده‌ام توی آن دقیقه‌ها.. عادت شده بود و روشنی‌ش دیگر تاپ‌تاپِ دل در پی‌اش نبود، که مایه‌ی آسایشِ خاطر

تا کی هی سرِ این راااااااه تا شاید چراغش سبز؟ چه عادتِ بدی‌ست این که من دارم گردن نهادن قوانینِ بیهوده را؟ کِی دلم را می‌زنم به دریا و عبور، چه احتمالی هست مگر برای زیرِ ماشین‌های گذرنده مردنم؟

Mother, should I trust the government?

آمده نزدیک، دمِ درِ خانه‌مان، بیخِ گوشمان.. اتفاق را می‌گویم، خطر را، هراس را
مثلِ روزهای قبل نیست که لازم باشد نیمِ شهر را پیاده گز کنیم پی‌اش، کافی‌ست اخبارِ دوی رسانه‌ی ملی را، آنجا که داری از چادرِ رنگی حرص می‌خوری، آدمِ توش را.... واااااای.... ای‌واااای

وقتی نیامد بنویسد که چهارشنبه، ما را به خانه‌ی ملت راه ندادند و این یک استعاره نیست، راستش نگرانش هم نشدم، فکر کردم می‌نویسد حالا، خسته‌ست لابد از ان‌قدر هر روز را توصیف، وقتی چیزِ جدیدی هم نیست، آنها بی‌شمارند، زور دارند، می‌زنند؛ ما پخش و پلا و شکننده، می‌خوریم اما می‌ایستیم... دخترک را خواندم که گرفته‌اند، از هم‌رشته‌ای‌هاش جویا - مگر نه که افتخارم بود که هم‌دانشگاهی‌ست این دختری که عاالی می‌نویسد- نمی‌دانند

زنِ توی چادر رنگی را یک لحظه نشان می‌دهند و من وای، بس‌که انگار حجاب باشد بر سرِ پسرش، ان‌قدر که شبیه.. چرا خبر نشدیم؟ چرا هیچ‌کس نگفت؟ کِی؟ حالِ آرش حالا؟؟؟؟ آخ

عصر اما تاییدِ گرفتنِ دخترک آن‌قدر آزارم نداد، وقتی که ایستاده بودیم لای مجسمه‌ها، روبروی کاروانِ گوسفندها، و پسرِ هم‌رشته‌ای‌ش داشت می‌گفت گفتند آزادش می‌کنند، امروز؟فردا؟، با شوخی که آی‌ دکتر دستور داده زیرِ صدوشصت‌ها را، نه که خودش.... و هی اضافه شوخی که اصلا ورودی‌های جدید همه شده‌اند ان‌قدری، نه که رییسِ دانشگاه .... یعنی این‌جور می‌شود که مملکت می‌شود مملکتِ کوتوله‌ها، اه، قصدِ تعمیم و تشبیه نیست اصلا، لعنت

یعنی شوخی هم می‌کنیم وقتی هم‌سن‌وسال‌هایمان را، مجبوریم خوب، لبمان گاهی باز باید بشود به خنده، چشم‌هایمان اما، تهِ تهِ چشم‌هایمان اما... زنِ با چادر رنگی توی اخبار ولی شوخی نداشت، مادرِ دوستمان را که بگیرند شوخی ندارد، دوستمان که زنگ بزند به کانال‌های خارجی، صداش بلرزد شوخی ندارد؛ بیاید بنشید توی کانالِ کشورِ مسکونش، حال بدی و ترس ازش ببارد شوخی ندارد

ای واای، ای وای‌ی‌ی

__
عکس را می‌خواستم تند بفرستم برای آرش، همان‌روز که ذوق‌زده گرفته بودمش، دیدم افرادهای دیگر پیش‌دستی کرده‌اند، نفرستادمش، حالا می‍‌‌‌‌گذارم اینجا. حضورِ در این عکس هم جرمِ اضافه نیست، اغتشاشات غيرقانونی نبوده، مراسم با مجوزِ قانونیِ دوِ خرداد بوده در ورزشگاه..عنوان هم از مادر- پینک‌فلوید، مادر که شدیم ، روزهای بهتر هم اگر آمده بود، یادمان نرود بچه باید با عدمِ اطمینان به قدرت بار بیاید

علف‌های تلخ در مزارعِ گندیده خواهد رست

سهمِ راه‌پیماییِ امروز را داده‌ام به پاهام، اما به تصورِ دل‌فریب که شیرِ در قفس، قدم‌های بلند برمی‌دارم دورِ اتاق، از زیادیِ عصبانیت؛
عصبانیته از کلمات است، از این حماقتی که ته ندارد، که هم‌پایه‌ی وقاحت در تاخت و تاز، که سویه‌شان هم اگر نه یکی، حاصلش جز غبار چشم چشم را نبین نیست

میلِ همگانی فرستاده که روشها ی مبارزات مدنی برای ضربه زدن به دولت نامشروع
ده- باز گذاشتن شیر آب در پارکها،دستشوئی های عمومی و عدم رعایت اصلاح الگوی مصرف در تمامی اماکن وابسته به حاکمیت نامشروع
...

بعد بیایید من را بشناسیم
شنبه‌ی اول- گیر کرده توی کوچه‌ای پایینِ مطهری، نه راهِ پس دارم نه پیش که سپربه‌دستانی هر دو ورش، نشسته زیرِ در خانه‌ای، شکلاتِ آب‌شده‌ای از توی کیفم در‌میاورم، پوستش را نمی‌توانم برگردانم توی کیف که به کثافت خواهید کشید، سطل؟ اگر هم بود سرِ خیابان آتشش زده‌اند که اشک‌آورها را مقابله... رهاش می‌کنم روی زمین، بعد خاطره‌ی این قرمزِ پنج‌درهفت را هنوز دارم که ماند روی آسفالت

شنبه‌ی دوم- پارکِ روبروی دانشگاهِ شریف، مردم دارند می‌دوند، داد که ندوید، که تا اینجا که نمی‌آیند، همراهم می‌گوید که ولی موتوریه.. با زنجیر؟ باتوم؟ با هرچیز که تابش بدهی تا بخورد به مردم، مردم؟ پیر و لخ‌لخ‌کن هم بینشان... آبِ آب‌سردکن را چرا/کی باز ول؟ برمی‌گردم می‌بندمش

یا وسواسِ بازیافتی‌ها را جدا، در شب‌هایی که کلِ سطل قرار بود دستخوشِ حریقِ بی‌بهانه‌ی مبارزاتِ پرشورِ بروبچِ محل با خودشان

به وضوح و فریادِ در خیابان اعلام داشته‌ام و باز اینجا هم: من این جوب‌های خیابان را شخم زدن، تابلوی کوچه‌ها را کندن، شیشه‌ی بانک‌ها را شکستن را نه می‌فهمم، نه ذره‌ای قبول دارم، با ناتوانیم هم می‌ایستم در مقابلِ فاعلینش

راهِ مبارزاتتان اگر از کاغذ خورده‌ی سبز در خیابان می‌گذرد، یا شیرِ آب باز گذاشتن، برقِ بی‌رویه مصرف کردن، گازِ معده ول دادن در تاکسی اگر که کناردستی‌تان مشکوک به دولتی بودن، سیگارپشتِ‌سیگار دود کردن که مگر هوا را آلوده‌تر، آبِ دماغ را مالیدن به دستگیره‌ی اتوبوس که هم سبز و هم چسبان.. حماقتتان مستدام؛ اما لطفا،لطفا،لطفا یک‌جور مسیرتان را بروید که تلاقی نکند با این مطرود، بگذارید بمانم من در بی‌‌خبریم، با ته‌‌مانده‌ی آن یقين ِ کوچک‌ ‌ که انسان دنيائي‌ست

___

و نوشته هم که تحریم سینمای دولتی و غیر فرهنگی حاکمیت نامشروع
بعد من صداندار، قرص و شربت‌ها بالاانداخته، فلاسکِ آبِ جوش در بغل، تازه بارِ سومِ الی‌م را دیده‌ام، و احساس می‌کنم هنوز بدهکارش
لابد سی‌دیِ غیرمجازِ کنارخیابانی‌ مصرف نمودن شده از اهمِّ مجاهدات؟‎

I'm talking about human dignity. I'm talking about human rights. Viktor, please don't be afraid to tell me that you're afraid of Krakhozia.

آقائه از خانومِ حجاب-دار می‌پرسه کجایی هستید؟ ایرانی، شما؟ اسراییل، با یه صدایی می‌گه که یعنی می‌دونم که دشمن محسوب می‌شیم، اما هه، بعد می‌گه که وات اباوت یور موسوی؟، موسوی‌ش رو یه جورِ بی‌لهجه و ما-طور می‌گه، لبخند کش می‌آد رو صورتای ما که تا اون‌وقت خوب تظاهر کردیم که نه-هم-محل؛ آسانسور می‌رسه به طبقه‌ی صبحونه

حرفِ از اوضاع/احوال ممنوع، تی‌وی ممنوع که مبادا دستت بره رو کانالای خبری، که مگه می‌شه نره که اون یه باری که روشن شد، زنه بود که با مانتوی سفیدش نشسته بود روی خاک/خاکسترها و می‌گفت بگردیم، باز بگردیم.. دنبالِ چی؟، کیسه‌های مشکی رو پر کرده بودن و می‌بردن، از چی؟ خورده آدم؟؟؟،خاموشش کردیم، من شش بار گفتم ای وای، بعد خوابم برد

تلویزیون ممنوع، لعنت به هتلِ دوم که جابه‌جاش هست، که به محضِ ورود، یهو ببینم برادره و خواهره دارن می‌دوئن به سمت شیشه‌ای که پشتش، که داره ما رو نشون می‌ده، بعد همه‌ جمع شن، چینی-مینی‌ها از سرِ میزشون یه نگاه کنند به آدما، یه نگاه به تی‌ویِ پشتشون، به حرفاشون ادامه بدند، من فکر کنم عینِ ترمینال، عینِ ویکتور و کراکوژیاش.. صبحونه‌ها میزِ رو به پنجره، آفتاب، اما همه‌ش یه درزی پیدا می‌شد رو به جعبه‌ی جادو، به ما، خوب که بی صدا

بی‌خبری خوش حالی بود، کم‌خبری بدترین

اینترنت ممنوع نه، اما کم، خیلی کم؛ و نه به خاطرِ خبرها، نه به خاطرِ نامه‌های عمومی، به امیدِ آن چراغِ سبزِ کوچک.. برای خاطرِ پیدا کردنِ شنیدنی‌ها، که آخخخخ، بوئنا ویستا.. گیرم که پارتِ یکش را، پارت سوشال-کلاب ترش را نبودم، یعنی روی زمین نبودم، به برکتِ ادونچر ِ سه/چهارمِ چهل‌درصدِ کشورِ شوراها را در سه نفس بالا-رفتن... اما چه تکان-تکانی هل می‌دادند توی تنِ آدم هم‌وطن‌های عمو فیدل، گیرم واقعی‌هاشان، پیرهاشان نبودند، اما چه شوری
آن باغِ کنجِ عزلت خوب پناهمان داد از دستِ آقابالاسرهایمان، اهالی سه کشورِ ظلم بر سر

شعارها اما انگاری که حک شده در سر، هیچ نشد که بیفتد از دهان و یاد، گیرم با تغییراتِ شاد-کُنَش، گیرم با قاهِ خنده همراه
بعد جلوی کرملین، توی خیابانِ بسته‌ با جای لاستیک‌های پرشتابِ فورمیولا وان، یه نفر یک دستمالِ سبز را از نمی‌دانم کجا و چه‌طور درآورد بست روی صورتش، یک نفر پسرک را قلمدوش کرد با تی‌شرتِ سبزش، پریدند جلوی پیرخانوم کت-دامن سبزی، و راهپیمایی شبیه‌سازی شد، توی کشورِ مرگ‌بر، اما چه همه خندان، چه قه‌قه‌ای در صورت‌های توی عکس‌ها

هی به یاد جمله‌ی چهارساله‌گی‌های برادرک که نمی‌خواهم برگردم به مملکتِ خودمان، هی فکر که آخر آنجا وظیفه هم هست، ترس هم هست؛ پاهای دردناکِ راه-راه-راه-رفته‌ات را مالش که چه راه‌ها هم در انتظارمان، چه راه‌های نه با سرخوشی، نه زیرِ آسمانِ آبی‌آبی.. حینِ خرید هی دست برود سمتِ پوشیدنی‌های سبز، غریبه‌های این رنگی لبخند بیاورند به لبت، این رنگ که رنگِ تو نبود

که جنایت را چون مذهب حق موعظه فرماید

معتقدترین ِ به انسان‌ که منم، امیدوارترین به وجود کورسوی ذکاوت در قعرِ تیره‌ترینِ دوپایان؛ خبرهای فرنگیِ صبح را اعتنا نمی‌کنم، فکر می‌کنم می‌گذارند برای ساعتِ دو، اختصاصی ِخودشان؛ فکر می‌کنم با این وقاحتی که حد ندارد، بلاهتشان را اما جبرانکی خواهند کرد؛ فکر می‌کنم امامِ اول را می‌کنند دستاویز، چندسانت خودشان را بالا می‌کشند از گردابِ گه
فکر می‌کردم اگر....

حضرت آیت‌ا... من تمامِ حرف‌هایتان را هی گوش کردم، هی منتظر بودم بعدِ افزودن‌ها و اشاره کردن‌ها و تاکید کردن‌ها و خاطرنشان‌کردن‌هایتان یک جمله‌ی هوشمندانه بیابم؛ سعی کردم دشمن، دشمن کردن‌هایتان بدبینم نکند، یا دل که کباب می‌کنید وقتِ حدودِ هشتادوپنج درصدِ ما را آوارِ سرِ خودمان کردن، فکر کنم به صحرای وحدتِ ملی که زدید و یا عدلِ علی، یک‌جوری که منتِ رحمتتان هم به سرِ ملت باشد، به نامِ خطاپوشی یا هر صفتِ مزورانه‌ی دیگر اعلام می‌کنید -حالا نه همه‌ی همه‌شان- لااقل تعدادی از هم‌وطنان‌ما/تان را آزاد خواهید کرد از بند

حضرت آیت‌ا...، من مدام فکر می‌کنم جهل در شما ممیزتر است یا تزویر؛ که آن صداها که خون در رگ‌هایشان را هدیه‌تان می‌کنند کر کرده گوشتان را از نیوشیدنِ هر صدای دیگر، یا غرّه از پشتوانه‌ی آنها دل بسته‌اید به ابدی بودنِ قدرت‌تان

حضرت آیت‌ا...، من توجه نکردم به غذام که داشت قاشق‌قاشق سم می‌شد از عفنِ سخنانِ نامبارکِ جناب‌عالی، و تا آخرِ آخرِ اخبارتان را رفتم، تا برسد به گزارش آب و هوا، دندان ساییدم بر دندان که مستید و منگ؟ نمی‌بینید دارید تیشه بر ریشه‌ی نداشته‌ی خودتان؟ نمی‌خواهید چندروز دیرتر؟ دیوارهای ملکِ پاستور را کدام بنّا بالا برده مگر از کدام مصالح که این صداکردن‌های ملت خدای بزرگ‌ترین را هرشب، درش راه نمی‌یابند؛ یا نکند باده‌ی قدرت چنان هوش‌رباست که خیال می‌کنید دارند شما را صدا و زیرلب می‌گویید جانم، جانم ؟؟؟؟

حضرت آیت‌ا...، امروز فرصت شما بود برای نجات، هرچند موقت/تعویقی، ندیدید یا نخواستید که ببینید، گورِ خودتان را اما چنان عمیق پرداخته‌ کردید که هیچ امکانِ پرکردنش نیست؛ شخم‌زنی‌تان عالی، دستتان درست، هراس من اما از آن خون‌هاست که در رگ‌های ماست و هدیه‌ی به شما نیست، اما لاله از آنهاست که برمی‌دمد بر خاکِ وطن

If only Saddam Hussein were a Paparazzi

یکی از این شب‌ها به معیتِ دوستی حضور رسانیدم در محفلی گرین-گرَس‌ی، با حضورِ بانوانِ هنرمندِ برنت بای دِ سان (آو رولوشن لابد) و آقایانِ دوست‌ها‌شان، نقلِ جنبشی بود که اهدافِ بلندمدتِ بزرگ داشت و راه‌های ظفرش؛ که از کاغذهای سبزِ خورد شده در کوچه‌ها و شعارهای کوبنده‌ی روی اسکناس‌ها شروع می‌شد تا کارهایی بسیار بزرگ‌تر، جاری کردنِ رنگِ سبز در جوی‌های خیابان‌ها فی‌المثل(اگر که به کوششِ ما آقای کارخانه‌ی رنگ متقبل شوند که اسپانسر)...خلاصه، ریکورد-ادیکتد ی که منم، تاب نیاوردم ثبت نکردنِ این برگ‌های زرین را در تاریخِ جنبشِ بزرگِ خلقِ نستوهِ ما، عنانِ اختیار (و اخلاق- به زعم حاضران) از کف داده، انگشتمان رفت روی دکمه‌ی ریکوردِ صدا... که خوشبختانه دقایقی بعد به همتِ یکی از برادرانِ زیرکِ انقلابی و ناکاربلدیِ فاعل، دستِ خائن رو شده، مموری ضبط گردیده، و انفصالِ دایمِ ایشان از جمع قطعی

حالا مساله:
اگر که به ادعای راسخِ فاعل، ایشان جمع را بدونِ به اطلاع رساندنشان از فعلِ انجام شده و پرسشِ من بابِ رضایتشان، ترک نمی‌کردند و در صورتِ ناخشنودیِ حتی یک نفر، پاک کردنِ حافظه‌ امری بود قطعی.. چه‌قدر شنیع، ضد اخلاق (اجتماعی و حرفه‌ای) محسوب می‌شود کار؟
(توجیه او برای این که چرا علنا و با اجازه‌ی اولیه این‌کار را نه، این‌ است که با علمِ به حضورِ ضابط آدمیزاد با خودش هم روراست حرف نمی‌زند، چه رسد به گهرریزی‌های نوآورانه)

توجه داشته باشید که هشتاددرصدِ حاضرین، سال‌هاست به معاشرتِ نامیمون با نگارنده ناگزیرند و با علمِ به این که عکس‌های بسیار از آنها در دستِ وی موجود است، تا به حال یک عکس خود را منتشر شده (در کوچک‌ترین مقیاس حتی) ندیده‌اند؛ یعنی امید داشته خاطی به جلب یک ذره از اعتمادشان در طولِ زمان

لطفا خودتان را در موقعیتِ مشابه به عنوان فاعل (آیا هرگز مرتکبِ چنین عملی خواهید شد؟) و مفعول (چه میزان حالِ بد به شما دست خواهد داد اگر بدانید صدای محفلِ خصوصی‌تان توسط آشنایی ریکورد شده؟ اگر که نیم‌ساعت بعد از عمل شما را در جریان بگذارد و رضایتتان را جویا شود چه‌قدر؟) قرار داده و با پاسختان یاری‌کننده‌ی یکی از مساله‌های بنیادین من شوید

__

اگر که این متن حق به جانب است، یعنی لابد که نویسنده‌اش به درستیِ کارهایی که می‌کند معتقد است، اما همین که حالا دارد می‌پرسد یعنی یک گام به سوی دموکراسی، یعنی خدا را چه دیدید شاید نظراتِ شما از این جهلِ خودپسندانه‌ی بی‌اخلاق نجاتش داد
آدرسم را که دارید
Yerma_1984@yahoo.com
ناجی باشید

گوشی اتودار

چند وقت پیش جایی خواندم که صنف خشكشويی ها با بحران مواجه شده است. نوشته بود "براساس آماری كه از سوی اتحاديه اين صنف اعلام شده در حدود ۶۰ درصد از فعالان خشكشويی ها كسب و كار خود را رها كرده اند و از صنف خارج شده اند. رییس اتحاديه در اين مورد گفته بود: "متاسفانه صنف در آستانه نابودی قرار گرفته است. مشكلات بسياری اين صنف را احاطه كرده كه اگر فكری برای آن نشود به طور حتم تا چند سال ديگر اثری از خشكشويی ها باقی نخواهد ماند."

چند روز پیش ایمیلم را که باز کردم (این روزها تا این خط جی میل پر شود جان آدم هم بالا می آید از ترس شنیدن خبر یا دیدن تصویری که نمی دانم دلپیچه، تاب شنیدن یا دیدنش را می دهد یا نه) بیانیه صنف مستندسازان را دیدم که خانم نبی اعتماد با رنگ و رویی پریده می خواندش. البته متن را که راجع به نگرانی های صنفی ما مستندسازان در وقایع اخیر است قبلا خوانده بودم و امضا کرده بودم. اما وقتی چند روز بعد این بیانیه به خبر دستگیری مازیار بهاری و هم صنفی های دیگر آراسته شد دل پیچه امان را برید. شرح وقایع لازم نیست که دوستان همه می دانند. خلاصه این که صنف مستندسازان هم با بحران مواجه شده؛ کار و کاسبی تعطیل است که هیچ، دروغ در رسانه ملی فراوان است که هیچ، همین که ما باقی اعضا این صنف هنوز به جرم جاسوسی واقدام علیه چه و چه محاکمه نشده ایم جای شکر دارد؛ که رجانیوز چند روز پیش نوشته بود: "قاتل ندا، خبرنگار بی بی سی است که در اقدامی غيرانسانی با اجير كردن يكی از اراذل و اوباش و دادن مبلغی به وی، خواستار كشتن يك نفر برای تهيه فيلم مستند خود شد." تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

اما در این حیس وبیس بشنوید از وضعیت صنف خشکشویی ها. اول فکر کردم که با این همه لباس پر خس و لک، باید کار و کاسبیشان پر رونق شده باشند و از بحران جسته باشند. اما بعد شنیدم ناظرانی که صبح ها در چاپ خانه ها صفحه روزنامه ها و تیترها را می بندند، بعد از ظهرها به خشکشویی ها می روند و بر شستشوی البسه نظارت می کنند. نام صاحبان پیرهن های خونی را می پرسند و برای شستشوی البسه سبز ومشکی در صورت صلاح دید مجوز صادر می کنند. اما دیگر این که می گویند این روزها فروش اتوی دستی حسابی رونق پیدا کرده. نه فقط به این دلیل که خشکشویی رفتن خطرناک است؛ که امروز تنها وسیله برای ابراز اعتراض مدنی اتوی برقی است. چون به پیشنهاد یک مهندس برق کافیست همه معترضان تهرانی سر فلان ساعت اتوهایشان را روشن کنند تا اعلام همبستگی شان لااقل به گوش وزارت نیرو برسد.

خلاصه این که: هم صنفی های عزیز؛ حتی شما که فیلم های بی طرفانه می سازید و جزو شاخه به اصطلاح وریته اید، این روزها که کار وکاسبی تعطیل است و ما نااهلان، نامحرمیم به وقایع شهرمان، بهتر است به جای سیاه نمایی چشممان را درویش کنیم و دوربین های قزمیت دست وپاگیرمان را بفروشیم که با هر کدامش می شود لااقل صدتا اتو خرید. اما نکته اینجاست که با پول یک اتوبرقی می شود یک دوربین جمع و جور قشنگ هم خرید که تازه موبایل هم هست. همه هم دارند و این روزها همه هم حسابی مشغولند و فعال ماشالله. بدون شوخی فکر می کنم حجم مستندهایی که در طول دو هفته گذشته فقط توسط اعضا صنف خشکشویی های تهران، تهیه و در رسانه های بین المللی پخش شده بیشتر از مجموع تولیداتی باشد که از ما اعضا انجمن مستندسازان ایران از بطن تاسیس تا امروز در رسانه های داخله و خارجه پخش شده. پس تا دکانمان را تخته نکرده اند، کرکره را بکشیم پایین و برویم دوربینمان را بدهیم اتو بگیریم یا اتوی مان را با دوربین تاخت بزنیم یا بگردیم دنبال گوشی اتودارِ دوربین دار.

بهمن کیارستمی

__

یک- رونوشت به صنفِ همسایه، عکاس‌های محترم؛ از لحاظِ شِر، و گودری که من اهلی‌ش نیستم

دو- دشمن‌ترینِ استفاده از دوربین‌های موبایل که منِ پیش از شورش، و حتی روزهای اول، و حتی وقتی که مزاحمی نیست که گیرِ دوربین‌های گت‌و‌گنده‌ی ما.. اما در این کورانِ حوادث و ممنوعیتِ استعمالِ ثبت‌کردنی‌ها، خوشا زیرآبی رفتن از این طریق، که هی استفاده‌تان را بکنید جماعت که به وقتِ صلح و آرامشِ انشاالله زود، ماسماسک‌هایتان باید برگردند توی جیب و به نقشِ ارتباط-برقرارکُنِ ذاتی‌شان

نه عادلانه نه زیبا بود جهان

توی دنیای بهتری زندگی اگر می‌کردیم، دنیای فیلم‌های هالیوودی فی‌المثل، مجموعه‌ی عالیِ من را، به دلیلِ مغایرتِ با شئونات یا سخره‌گرفتنِ مقدسات یا هر بهانه‌ی دیگر سانسور نمی‌کردند تا برنده‌ی آن مسابقه‌ی لعنتی باشد با آن اسمِ مضحکش، بعد جایزه‌ام می‌شد بی‌ینالِ شهرِ کانال‌ها... بعد من همه‌چیز را، همه‌ی هیجان‌انگیزی‌های هنری را، تمامِ عشق‌های لحظه‌ای را که می‌گویند خیابان‌های کشورِ چکمه‌ای مملوشان، رها می‌کردم، می‌رفتم استانِ دوبندِ انگشتِ کوچک آن‌ورتر، آندر دِ توسکان‌ سان، پیِ او

توی دنیای فیلم‌های هالیوودی، وقتی که من با مشقتِ زیاد (به ترکستان رسیدن‌های من را می‌دانید؟)، خودم را می‌رساندم به جایی که ایشان، حتی اگر که سرش گرمِ کیارایی، سیلویایی، کلودیایی..، ناگهان یک مارچلو از آسمان می‌افتاد پایین، برای خودِ خودِ من.. بعد لست لاینِ من هم می‌شد

Unthinkably good things can happen even late in the game. It's such a surprise.

توی دنیای واقعی‌، من این‌سوی زمینم، در قفسِ سوزانم؛ او آن‌سو در بهشتِ تصوراتِ من، اما نه کام‌گیرِ شرایط، که با دلش اینجا، هم‌پای ما، ترسان

همیشه چنین بوده؟ همیشه چنین است؟

کریه اکنون صفتی ابتر است
چرا که به تنهایی گویای خون‌تشنگی نیست.
تحمیق و گرانجانی را افاده نمی‌کند
نه مفتخوارگی را
نه خودبارگی را.

تاریخ

ادیب نیست

لغتنامه‌ها را اما
اصلاح می‌کند.

شاملو- مدایح بی‌صله

__

من دلم می‌خواهد شاملو پیشگو بوده باشد، دلم نمی‌خواهد فکر کنم بیست سال قبل‌تر از این هم شرایطی/ دوپایی دیده باشد لایقِ این توصیف.. دلم می‌خواهد فکر کنم آقای شاعر بیست‌سال یا بیشترک رفته به پیشواز، این شعر را فقط و فقط سروده برای این تمثالِ وقاحت
من تاریخ را تکرارشونده نمی‌خواهم

تاریخِ ما بی‌قراری بود، نه باوری، نه وطنی

من فقط دلم می‌خواست، فرو که رفته‌ام توی مبلِ سبز- یک قدم جلوتر از تلویزیونِ کوچک که همه خیره‌اش- که گاهی برگردم و از بُهتشان عکس، دیگر حرف‌های از توی جعبه را نفهمم، فارسی نفهمم.

نشستم پیشِ اینها که آمده‌اند زبانِ شکرشکنِ فارسی بیاموزند و با اشتیاق هم دنبال می‌کنند قضایا را و چانه‌م می‌لرزد از هیبتِ این اعتراف که دلم می‌خواست هم‌شرایطشان، که دارم حسودی می‌کنم، حسرت می‌خورم

ایرانی است، درکی از وطن‌پرستی ندارد، فارسی دانستنش را اما دوست دارد.. اینها را من مگر ننوشته بودم در وصفِ خودم و بارها به وقتِ سعدی خواندن، عطار خواندن، همین وبلاگ‌های فارسی، که روزمره‌ترینشان به رقص می‍‌آورند کلمه‌ها را، مفتخر نشده بودم که من هم بخشی ازین جشنِ بی‌کران
آن‌وقت نشسته بودم کفِ آشپزخانه‌ی پر آدم و حرف؛ خالی از کلمه، بس که کم آورده بودم از هرزه‌گی که در زبانِ من جاری شده بود از دهانِ منتخبِ مردم من؛ بس که باورم نمی‌شد از بی‌کرانه‌گیِ وقاحت.... و می‌خواستم فارسی ندانم، مالِ این خاک نباشم

___
خط‌های بالا را چهارشنبه‌ای نوشتم، هفده روزِ پیش؛ که انگار یک سال، که انگار در زنده‌گیِ پیشینم
و تلخي‌ي ِ اين اعتراف چه سوزاننده بود آن‌وقت، که دستم نرفت به کامل کردنش، به فرستادنش
آن‌چه آن‌روز منتهای هرزه‌گی و وقاحت می‌دانستم اما مرحله‌ای ابتدایی بود ازین بی‌انتهااااا
و من این اعتراف را لحظه به لحظه زنده‌گی کرده‌ام این روزها
شرم‌سار ِ/ از قبیله‌ام، خاکم، زبانم، خودم

کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم

این بی‌قراری که شرّه می‌کند از تمامِ نوشته‌های حالِ اینجا، حالِ خودم را هم بد می‌کند؛ اما به لطفِ فیلترینگ ( و کلنِ بعیدی امکانِ وجودِ هیچ خواننده‌) خصوصی‌تر ازین دفتر ‌که پیدا نمی‌شود، باشد که این نهانی‌ها را فریاد در عمومی‌جا‌م

دل من گرد جهان گشت و نیابید مثالش
به که ماند، به که ماند، به که ماند، به که ماند *

بهانه‌ی امروز این است، که بارها این سوال را من از خودم پرسیده بودم، تا بفهمم چه چیز دل برداشتنِ ازش را این همه مشکل می‌کند، وقتی این همه نیست؛ که را می‌توان/ می‌باید جایگزینش کرد تا قرار برگردد
فکر کرده بودم، مگر در افرنجیه، ابنِ ژان-لوک گدارشان را.. بعد این بچه‌َک خودش سرو-قدی خوش آتیه‌تر از پدرجانش حتی....
این‌طور بود که دریافتم جایگزین یافت می‌نشود، مگر به تقلیلِ خواست‌ها

You make me feel like spring has sprung

ستاره آخرین کسی‌ست که می‌شود ازش نقلِ قول مستند کرد، بس که همه باخبرند از آلت-پریشی‌ش؛ یک حرفیش اما هست که گردشِ زمانه مکرر به یادم می‌آوردش، که حرفِ تازه‌ و نغزی هم نیست، اما من با لحنِ او به یادش دارم و آن چشم‌ها که خمار می‌کرد تا تاثیرِ بیشتر بر مخاطب، که این بازی‌ها را هم از آن‌وقت بلد بود که هنوز هجده‌مان نشده بود (او شاید) و کنکوری بودیم و بهار بود، و جهتِ قلبِ او این‌بار، پس از جانگدازی‌های بسیار برای یانگ تیچر و نیمِ نرینه‌های موجودِ در اکنافش، متمایل شده بود به هم‌کلاسیِ تازه ، و من که بزرگ‌سالی ادایم بود از خیلی پیشتر و منطق و خرد پرستشگاهم، نگاهش کرده بودم به تحقیر که چهارده ساله می‌نمایی به این رفتارها، که دهانش شده بود غنچه و چشم‌هاش محوِ ابدیت که عشق چهارده ساله می‌کند آدم‌ها را... و من آن‌وقت حسرتم هم نبود به چهارده‌ساله‌گی که عاشقی را هم در آن سن چشیده بودم و شرمم بود از کودکانه‌گی‌ش

بارهای بارِ پسِ بزرگ‌سالی اما شد که من بشوم چهارده‌ساله.. تجربه‌ها کرده، تا اعماق رفته، بااااز دلم بلرزد پیِ یک نگاه، یک جمله‌ی صدایی دوورهای تصویرِ روی پرده ( و نه یک بار، یک صدا، و نه یک پرده) .... تکیه بر سریرِ هوس و لذت، اپیکورِ امروزهام باشم، آن‌وقت نیمه‌شبی، به حسرت و شوق، به دوستی آن‌ورِ آب‌ها بنویسم از دیدارِ در جمعی دوماه قبل‌تر، چهارخطِ چتی یک ماه پیش، نامه‌هایی که هفته‌هایی دور..؛ بی که کلمه‌ای از داشته‌هام، مَردهام، اینجا را پرکنم از هواخواهیِ به ثمر نَرِسِ او-یی

که آدم‌هایی پیدا می‌شوند که چهارده‌ساله‌شان، سرتاسر بکرشان شوی، دل دل کنی تا چراغِ روشنشان، که باز داغی منتشر شود توت پسِ لمسِ دستی، گونه‌ات آتش بگیرد پیِ بوسه‌ی اولین،........

عاشقی‌ها ورِ چهارده‌ساله‌ی آدمند، مهِ دو هفته و یار ِ دو هفت ‌ساله، آدم یک‌بار چهارده ساله نمی‌شود، ماه یک بار قرصِ کامل

__

این نوشته نقیضِ پایینی‌ش نیست، که "ارتباط"ی نیست، که اتفاقی.. نقلِ کوب‌کوبِ دل است که از پا نمی‌افتد تا هست

کاش هرچه زودتر اتفاقِ هیجان‌انگیزی بیفتد

درواقع اتفاقی نیفتاده است. دوره‌ای از زندگی‌ام را از سر می‌گذراندم که بی‌خیال بودم از همه‌چیز و همه‌کس، خسته بودم و کار مهمی انجام نمی‌دادم، اما برای همان کارهای پیشِ‌پاافتاده وقتِ زیادی صرف می‌کردم.
...

می‌دانم، قبلا حالِ من هم بد بوده (قبلا هم حالِ من؟!)، اما درست در لحظه‌ای که فکر می‌کردم دیگر هیچ‌وقت حالم خوب نمی‌شود، ناگهان همه‌چیز تغییر کرده، با این حال سخت می‌توانم به خودم بقبولانم که روزی شاید این وضع تغییر کند.
سخت می‌توانم باور کنم که روزی بتوانم با کسی یک رابطه‌ی عاطفی داشته باشم، جوری که انگار همه‌چیز از نو شروع بشود: با گفتن "سلام" به دوستی، ناگهان قلبم با آهنگِ قلبِ او بتپد و من و او که دو انسانِ کاملا متفاوت هستیم به هم نزدیک بشویم و زندگی‌مان به هم گره بخورد.
قرار است چه اتفاق‌هایی در زندگی من بیفتد؟

یک زن بدبخت- ریچار براتیگان- حسین نوش‌آذر

نامت سپیده‌دمی‌ست

نامه-طوری بود، از دریافت‌کننده خواسته بود براش بنویسد پنج‌تا کلمه‌ی اولینِ خطورِ ذهنیِ صبحگاهیش را، (کدام وبلاگ؟ یادم نی)، اما شد کرمِ ذهنیِ من، که اسمِ او را دیدم، تکرارشونده‌تر در تمامیِ روزهام

گشنه‌گی نکشیدی که عاشقی برود از یادت.. گشنه‌گیِ معدوی نبود، که شکم سیر از ماهی‌های خام و بیف‌های ناپخت؛ هراسِ جان به در نبردن بود از تیغِ سردِ انسان‌ها، که صبح‌های بعد از یک‌ساعت و کمی خواب ِ آن یک هفته را خالی کرد از هر کلمه، که فقط تلاشِ برای بقا، با لبخندی که روزهای اول می‌چسباندم روی صورتم، یا سرخیِ لب‌های روزهای آخر که سرخ-چشمی را کم‌نما‌تر

از ابتداش بود، از حرف‌های نیمه‌شبِ توی ماشین و بعد اولینِ کتابِ هم‌راهی که هم‌سفری نشانمان داد، اسمش روش، گفتم چرا این، به ناله.. و قبل‌تر لای کتاب باز کرده بودیم، سعدی یا حافظ چه فرق دارد، حرف همان عهدتغیر‌ناپذیر بود و مداومت، که نیت نه او بود، که پرسشِ چه خوش خواهد گذشت در سفر آیا، و فهمیده بودم هیچ، و فهمیده بودم جدا نمی‌شود ازم، رها نمی‌شوم ازش.... و حرفِ از بزرگ‌ترش مدام، و خودش، که یک نفر طعنه‌اش را زد، و آقای معلمِ نازنین هم بود، و من انکار نکردم، که یک نفر بیشتر بداند دراین ربعِ مسکون که در سرتاسرش هستند کسانی که مطلع

خوابم که شد خوااب، کلمه‌ها هم برگشت، و تکرارِ نامِ او

و وحشت‌های قرنی چنین آلوده‌ی نامرادی و نامردی

مکاشفاتِ ترس‌آور در بلادِ غرب

یک.
بی‌رحم‌تر از آدم که پیدا نیست،
که دریدن بسش نمی‌شود
نفرتش را هم محاط می‌کند بر قربانی؛
انگار که چرا هست،
که او را، مخلوقِ آسمانیِ بال‌دارِ مقدس را، واداشته به خوی حیوانی
بی‌چاره حیوان،
بی‌رحم از آدم که پیدا نمی‌شود

دو.
پشتِ پرده که پنهان شوی به اجراگریِ انسانی
یعنی تویی‌ها غریبه‌اند و تمامِ شهر محرم،
فنجانِ قهوه در مشت، یک شیشه از شهرِ غریب جدام می‌کند، کلفت‌ترینِ پرده‌ها از همنشینانم
شهرِ غریب نگاهم هم نمی‌کند، پذیرا، انگار که عروسکِ پشتِ ویترینِ ناآماده
گرمِ آفتابش به جانم می‌نشیند
..
بلند و مکرر، تمام شهر محرمند و تویی‌ها غریبه

_____

من که آفتاب‌پرستم را فرصتِ معاشقه‌ی مدام با زردترینش و نرم‌ترینش، و باد که خانه می‌کرد توی پیچ‌پیچِ پریشانِ زلف؛ چه‌جور عرصه تنگ کردند آدم‌ها- که به خیالم آشنای سالیان، که به خیالم دوست- که راه بروم توی شهرِ رنگ‌دار و قلپ‌قلپ اشک‌هام بریزند پایین
که نشسته باشم دورِ میزِ همگانی و چشم‌هام سرخ، سرخ، سرخ؛ کنارِ نازنین‌ترین معلمِ عمرم، خزعبلاتِ بالایی را قلمی کنم با روان‌نویسِ خاکستری، به خشم و بریده‌، بریده
دوست‌هام، دوست‌های واقعیم، هرجای دنیا که هستند، سهمِ غر و ناله‌شان را دریافت کرده‌اند یا در صف، اینجا هم بی‌نصیب نمی‌ماند، بشمار یک، تا بلکه خالی شوم من از آن‌‌همه‌همه اندوه